«Ημείς αποδίδομεν ιδιαιτέραν σημασίαν εις την καρδίαν, ένθα, κατά τους Πατέρας, έχει την έδραν της η ψυχή και ένθα αποτίθενται τα πάθη, τα οποία, εν αναλύσει, είναι αυτοί οι διαλογισμοί επαναληφθέντες και λαβόντες ισχύν έξεως. Θα ημπορούσε να υποστηρίξη κανείς, ότι ο άνθρωπος άγεται πάντοτε σχεδόν υπό των παθών του. Ως λέγουν οι Νηπτικοί Πατέρες, τα πάθη έχουν την κακήν και την αγαθήν όψιν των. Όλα τα πάθη της ψυχής είναι κατανεμημένα εις το “θυμικόν” και το “επιθυμητικόν”, εκ της καταστάσεως των οποίων ενεργεί το “λογιστικόν”. Ο καταμερισμός αυτός είναι γνωστός από την Ελληνικήν Αρχαιότητα, ον οι Πατέρες καλούν “τριμερές της ψυχής”, και συνιστούν όπως, εις μεν το “θυμικόν” δίδωμεν αγάπην, εις δε το “επιθυμητικόν” εγκράτειαν και εις το “λογιστικόν” θεία θεωρήματα, ίνα μη λειτουργούν με τας αντιστοίχους κακίας, του μίσους, της ακολασίας και των πονηρών λογισμών».
(«Μεταξύ ουρανού και γης-Αγιορειτικός Μοναχισμός», εκδόσεις Παπαδημητρίου, Αθήνα 1999, σελίδες 247-248)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου