«Ήτο απόγευμα. Ο εσπερινός είχε μόλις τελειώσει. Και οι Μοναχοί επορεύοντο με περισυλλογήν, σιωπηλοί, προς τα κελλία των, κάτω βλέποντες, τυλιγμένοι εις τας αναδιπλώσεις των μαύρων κουκουλών και -των ράσων των. Μυστήρια κινούμενα, απέριττοι, ομοιομόρφου εμφανίσεως, κίτριναι όψεις ωσάν το θειάφι, ζωντανεμέναι μορφαί βυζαντινών αγιογράφων, “μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες” -καυστικοί έλεγχοι της ανθρωπίνης ματαιοδοξίας-, ενσαρκωμένα, θα έλεγε κανείς, ιδανικά… »
(«Μεταξύ ουρανού και γης-Αγιορειτικός Μοναχισμός», εκδόσεις Παπαδημητρίου, Αθήνα 1999, σελίδα 46)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου