« ΣΑΝ ΘΥΜΙΑΜΑ (ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΕΚ ΖΑΚΥΝΘΟΥ) »

 

Χειμώνα-καλοκαίρι η Εκκλησία σημαίνει την καμπάνα της χαράς. Καλεί τα παιδιά της σ’ ένα μοναδικό πανηγύρι, όπου μυστικά και θαυμαστά σμίγει η γη με τον ουρανό στη μνήμη των αγίων, των φίλων του Θεού. Χειμώνα-καλοκαίρι τους θυμόμαστε σεβαστικά και τους μιλούμε παρακλητικά για τους αγώνες και τις αγωνίες μας, στους χειμώνες και τα καλοκαίρια της ζωής μας.

Στην καρδιά του καλοκαιριού, 24 Ιουλίου, χτυπούν κάθε χρόνο χαρμόσυνα οι καμπάνες στη Ζάκυνθο. Σπεύδουν οι πιστοί να τιμήσουν τον Θεόφιλο τον νεομάρτυρα· το γενναίο παλληκάρι που δεν φοβήθηκε πάνω στη γη παρά μόνο μην τύχει και χάσει την αγνότητά του, μην προδώσει τον σωτήρα Χριστό, μην αρνηθεί την Ελλάδα! Λιθαράκι-λιθαράκι το ’χτισε το οικοδόμημα του έσω ανθρώπου δυνατό και καθαρό, με προσευχή για τα μεγάλα και προσοχή για τα μικρά.

Στα 1630 εγκαταλείπει το καράβι, όπου είχε αναζητήσει δουλειά, μόλις αυτό αράζει στη Χίο, για να φυλάξει τη νιότη του μακριά από την πονηριά και τη διαφθορά. Στα χέρια του Θεού παραδίδει τον εαυτό του, κι Εκείνος μέλλει να τον οδηγήσει σε δρόμους θαυμαστούς. Όταν πέφτει στη μανία των Αγαρηνών, ομολογεί με σθένος και σεμνότητα την πίστη του στον Χριστό: «Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θα πεθάνω!». Είναι 24 Ιουλίου του 1635, όταν τον καταδικάζουν στον δια πυρός θάνατο. Το δεκαοκτάχρονο παλληκάρι έχει στραμμένο το βλέμμα στον ουρανό. Από εκεί αντλεί δύναμη και χάρη. «Φιλών τον Θεόν Θεόφιλος, προθύμως προς πυρ δι’ Αυτόν κινείται θαρσαλέως».

Τον αντικρίζουμε με έκπληξη τον ηρωϊκό αδελφό μας να μαζεύει μόνος του ξύλα για τη φωτιά του μαρτυρίου, βεβαιώνοντας πως με χαρά προσφέρει τον εαυτό του «θυσίαν ζώσαν» (ΡΩ 12, 1) στον Κύριο του ουρανού. Το σώμα του, που φιλοξενεί μια καρδιά πυρωμένη από την πίστη των πατέρων, το τυλίγουν οι φλόγες. Κι ενώ η ψυχή του συντάσσεται στη χορεία των μαρτύρων, μία άρρητη ευωδία ξεχύνεται από το άγιο σκήνωμά του, καθώς αυτό καίγεται, και πλημμυρίζει όλο τον τόπο. Οι Οθωμανοί δεν αντέχουν τη νίκη του χριστιανού. Πως να αντέξουν στο μύρο τα κοράκια; Αρπάζουν έναν χοίρο και τον ρίχνουν στη φωτιά. Το ζωντανό ξεφεύγει όμως, και τα αρώματα της θυσίας του Θεόφιλου γεμίζουν την ατμόσφαιρα ενισχύοντας τους χριστιανούς και καταισχύνοντας τους εχθρούς. «Θεόν τον σαρκωθέντα ευθαρσώς ωμολόγησας, τα Αγαρηνών καταπτύσας απιστίας διδάγματα, πυρί δε υπ’ αυτών κατακαείς αρώμασι επλήρωσας την γην, του Θεού φίλε γνήσιε». Τα εναπομείναντα από τη φωτιά λείψανα του ηρωϊκού νεομάρτυρα αγοράστηκαν και εναποτέθηκαν με την αρμόζουσα τιμή στον ιερό ναό του αγίου Γεωργίου στη Χίο, όπως αναφέρει ο λόγιος Γεώργιος Κορέσιος ο Χίος, που πρώτος συνέγραψε το μαρτύριο του Αγίου.

Ασπαζόμαστε ευλαβικά τα λείψανά σου, μάρτυρα Θεόφιλε, και σε παρακαλούμε να πρεσβεύεις στον αιώνιο Νέο για τα νιάτα της πατρίδας μας· να νικούν τη φωτιά των πειρασμών και να σκορπίζουν το άρωμα της πίστης και της αγνότητας!

(Της λευτεριάς ματοβαμμένες ρίζες, εκδόσεις Ορθόδοξης Αδελφότητας «Χριστιανική Ελπίς», σελίδες 59-62)