« ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Είναι αλήθεια, αγαπητοί μου φίλοι, ότι στη ζωή μας συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις θλίψεις. Ο επίγειος βίος είναι κοιλάδα κλαυθμώνος, καθώς μαζί με τις χαρές που προσφέρει στον άνθρωπο πολύ συχνά επιφυλάσσει πόνους, δάκρυα και αναστεναγμούς. Οπωσδήποτε οι θλίψεις δεν είναι ευχάριστες για τον άνθρωπο. Είναι όμως ευεργετικές για την ψυχή του, όπως μας τονίζει ο Απόστολος Παύλος στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, το οποίο προέρχεται από την προς Ρωμαίους επιστολή του. Εμείς οι Χριστιανοί, αναφέρει, έχουμε συμφιλιωθεί με τον Θεό ειρηνεύοντας μαζί Του μέσω της πίστης μας στον Ιησού Χριστό. Εκείνος μας έχει στερεώσει στην κατάσταση της Χάριτος. Καυχόμαστε δε για την ελπίδα της συμμετοχής μας στη δόξα του Θεού. Και καυχόμαστε, παρόλο που βρισκόμαστε μέσα στις θλίψεις, διότι γνωρίζουμε καλά ότι είναι ευεργετικές οι θλίψεις για την ψυχή μας.

«Η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει» (ΡΩΜ. 5, 3-5), τονίζει ο Απόστολος Παύλος. Δηλαδή, «Οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στο δοκιμασμένο χαρακτήρα, κι ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Κι η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει» (ΡΩΜ. 5, 3-5). Αυτή η ελπίδα δεν ντροπιάζει, αφού η αγάπη του Θεού, στον Οποίο ελπίζουμε, έχει ήδη πλημμυρίσει τις καρδιές μας με το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο μας δόθηκε ως αρραβώνας της ελπίδας μας. Αυτή η ελπίδα ότι θα απολαύσουμε την ουράνια δόξα του Θεού είναι που δίνει φτερά στην ψυχή μας. Αυτή η ελπίδα μας χαρίζει τη δύναμη να υπομένουμε τις θλίψεις, να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες, να μην αποφεύγουμε τους κόπους, να παλεύουμε στους πειρασμούς. Αυτή η ελπίδα μας ενισχύει στον πνευματικό μας αγώνα, μας ενώνει τελικά με τον Θεό της αγάπης.

Στο βιβλίο «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή»  του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου διαβάζουμε τα εξής: «Δεν μας αρέσει η “στενή πύλη”, δεν μας αρέσει η “γεμάτη θλίψεις οδός” (Ματθ. 7:14). Θέλουμε την πλατιά πύλη και την ευρύχωρη οδό. Και τη ζητάμε από τον Κύριο με στεναγμούς και δάκρυα. Μήπως, λοιπόν, δεν ακούει τους στεναγμούς μας; Μήπως δεν βλέπει τα δάκρυά μας; Και βλέπει και ακούει, αλλά ποθεί τη σωτηρία μας, όχι την καταστροφή μας. Στο στενό, στο ανηφορικό, στο κακοτράχαλο μονοπάτι των θλίψεων θυμόμαστε τον Θεό και ζητάμε ταπεινά τη βοήθειά Του. Μόλις πατήσουμε στον πλατύ κι ευκολοπέραστο δρόμο των απολαύσεων, ξεχνάμε τον Θεό και οδηγούμαστε στην αιώνια απώλεια». (Πνευματική Ανθολογία-Από τους βίους και τους λόγους Αγίων της Ρωσίας, σελίδα 143). Ας θυμηθούμε τους Αγίους όλων των αιώνων, μέσα σε πόσες θλίψεις, πόσες στερήσεις, πόσους διωγμούς έζησαν!

Για να στερεώσει ακόμη περισσότερο την ελπίδα μας αυτή ο Απόστολος Παύλος, στη συνέχεια της σημερινής Αποστολικής περικοπής προβάλλει με μοναδικό τρόπο την αγάπη του Θεού, στον Οποίο ελπίζουμε. Είναι αξιοθαύμαστη η αγάπη του Θεού, σημειώνει, διότι «έτι Χριστός όντων ημών ασθενών κατά καιρόν υπέρ ασεβών απέθανε» (ΡΩΜ. 5, 6). «Γιατί ο Χριστός, παρόλο που ήμασταν ακόμη ανίκανοι να κάνουμε το καλό, πέθανε για μας, τους ασεβείς ανθρώπους, στον προκαθορισμένο καιρό» (ΡΩΜ. 5, 6). Εδώ μόλις και μετά βίας μπορεί να βρεθεί άνθρωπος, ο οποίος να πεθάνει για κάποιον δίκαιο. Για έναν αγαθό άνθρωπο ίσως να έκανε κάποιος την τόλμη αυτή. Ο Θεός όμως δείχνει περίτρανα την άπειρη αγάπη Του προς εμάς, διότι «έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε» (ΡΩΜ. 5, 8). Θυσιάσθηκε, δηλαδή, για χάρη μας ο Ιησούς Χριστός, ενώ εμείς ήμασταν γεμάτοι αμαρτίες.

Πολύ περισσότερο λοιπόν, τώρα που δικαιωθήκαμε με τη θυσία του Κυρίου, θα σωθούμε από την αιώνια κόλαση. Διότι, εάν συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό με τον θάνατο του Υιού Του, πολύ περισσότερο θα σωθούμε τώρα δια μέσου του Ιησού Χριστού, ο Οποίος ζει ένδοξος στους ουρανούς και μεσιτεύει για εμάς. Η αγάπη του Θεού είναι ασύλληπτη! Προτιμά τη δική μας ζωή από τη δική Του. Θανατώνεται Εκείνος για να ζήσουμε εμείς. Πόση αξία έχουμε ενώπιόν Του οι μικροί και ασήμαντοι άνθρωποι, αφού για χάρη μας παραδίνεται σε σταυρικό θάνατο, οδυνηρό και επονείδιστο και μάλιστα για να σώσει όχι κάποιον δίκαιο, αλλά εμάς τους αγνώμονες και αποστάτες, που Τον αρνηθήκαμε και συνεχίζουμε δυστυχώς να Τον αρνούμαστε με τα έργα μας. Η αγάπη του Θεού για εμάς τους ανθρώπους είναι άπειρη. Κάνει τα πάντα για να μας οδηγήσει στην ψυχική μας σωτηρία!

Αγαπητοί μου φίλοι, ας επαναφέρουμε τακτικά στη σκέψη μας την ατίμητη θυσία του Κυρίου μας με ευγνωμοσύνη για όσα έπραξε για εμάς και ας Του αντιπροσφέρουμε τη δική μας αγάπη. Ας παραμερίσουμε ό,τι μας χωρίζει από Αυτόν κι ας Τον αγαπήσουμε με οποιοδήποτε κόστος, με όλες μας τις δυνάμεις και σταθερή την απόφαση να τηρούμε τις θείες εντολές Του. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο η αγάπη μας θα αποδεικνύεται ότι είναι γνήσια και ειλικρινής. Έλεγε ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: «Ο άνθρωπος, ζώντας πνευματικά, αρχίζει να βλέπει παντού τον Θεό· και όσο πιο πνευματικά ζει, τόσο πιο καθαρά Τον βλέπει. Απεναντίας, όταν ζει σαρκικά, πουθενά δεν βλέπει τον Θεό και τη δύναμή Του. Παντού βλέπει σάρκα και ύλη». (Πνευματική Ανθολογία-Από τους βίους και τους λόγους Αγίων της Ρωσίας, σελίδα 103). Από σήμερα κιόλας ας κάνουμε μία αρχή στην πνευματική ζωή, έτσι ώστε να προσεγγίσουμε ακόμη περισσότερο τον Θεό.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.