« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ »

Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, προέρχεται από τις Πράξεις των Αποστόλων και μας περιγράφει δύο εντυπωσιακά θαύματα του Αποστόλου Πέτρου. Το πρώτο από αυτά συνέβη στην πόλη Λύδδα, όπου περιόδευε ο Πέτρος. Εκεί συνάντησε κάποιον άνθρωπο που λεγόταν Αινέας, ο οποίος ήταν παράλυτος για οκτώ χρόνια και βρισκόταν στο κρεβάτι. Ο Απόστολος Πέτρος τον θεράπευσε επικαλούμενος το όνομα του Ιησού Χριστού. Το θαύμα αυτό έγινε αμέσως γνωστό. Οπωσδήποτε θα φαινόταν απίστευτο σε όλους τους παρόντες να βλέπουν τον Αινέα πλέον να περπατά χαρούμενος. Τον είδαν και οι κάτοικοι της Λύδδας και της πεδιάδας του Σάρωνα, πολλοί δε από αυτούς συγκλονισμένοι πίστεψαν στον Χριστό. Πραγματικά ήταν εντυπωσιακή η θεραπεία του παράλυτου. Αυτή είναι η δύναμη του Αναστημένου Κυρίου μας. Υπερβαίνει τους νόμους της φύσης!

Ο Χριστός με τη θεϊκή Του δύναμη ανατρέπει τις πιο δυσχερείς καταστάσεις, ανοίγει δρόμους στα αδιέξοδα, αντικαθιστά τον πόνο με τη χαρά, την απελπισία με την ελπίδα. Ανορθώνει τον άνθρωπο όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά. Στις καθημερινές δυσκολίες της ζωής μας ας προστρέχουμε στον Ιησού Χριστό για να λάβουμε τη λύση ή την παρηγοριά Του. Ας μη χάνουμε λοιπόν την πίστη μας, το θάρρος μας, την ελπίδα μας μέσα στις αντιξοότητες της καθημερινότητας. Αλλά ας αποθέτουμε τη ζωή μας και τις δοκιμασίες μας στα χέρια του Παντοδύναμου Θεού μας, του Αναστημένου Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Να αφήνουμε ολοκληρωτικά τη ζωή μας στον Κύριο γιατί μόνο έτσι θα μπορούμε να είμαστε ειρηνικοί εσωτερικά. Όταν πιέζουμε καταστάσεις, προκειμένου να γίνεται το θέλημά μας θα βρισκόμαστε σε ένα διαρκές άγχος.

Κοντά στην Λύδδα υπήρχε μία άλλη παραθαλάσσια πόλη, η Ιόππη. Εκεί κατοικούσε κάποια μαθήτρια του Κυρίου, η οποία λεγόταν Ταβιθά, που σημαίνει Δορκάδα, δηλαδή ζαρκάδι. Πράγματι, σαν ζαρκάδι έτρεχε από την πολλή της αγάπη για να βοηθήσει κάθε δυσκολεμένο συνάνθρωπό της. «Αυτή είχε κάνει πολλές αγαθοεργίες και ελεημοσύνες» (ΠΡΑΞ. 9, 36), σημειώνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Τις ημέρες εκείνες όμως η Ταβιθά ασθένησε και πέθανε. Αφού την ετοίμασαν οι Χριστιανοί της πόλης, ειδοποίησαν τον Απόστολο Πέτρο που βρισκόταν στη γειτονική Λύδδα και τον παρακάλεσαν να μεταβεί το συντομότερο κοντά τους. Ο ακούραστος Απόστολος του Χριστού έσπευσε στην Ιόππη και ανέβηκε στο ανώγειο, όπου είχαν τοποθετήσει τη νεκρή. Εκεί αντίκρυσε ένα θέαμα πολύ συγκινητικό. Παρουσιάσθηκαν μπροστά του οι χήρες κλαίγοντας για τον θάνατο της Ταβιθά και δείχνοντάς του τα ενδύματα που τους είχε φτιάξει η θανούσα.

Συγκινημένος ο Απόστολος Πέτρος ζήτησε από όλους να βγουν έξω από το ανώγειο, γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά στον ζωοδότη Κύριο. Κατόπιν στράφηκε στη νεκρή κόρη και είπε: «Ταβιθά, σήκω πάνω» (ΠΡΑΞ. 9, 40). Αυτή άνοιξε αμέσως τα μάτια της και κάθισε στο κρεβάτι της. Ο Απόστολος της έδωσε το χέρι του και τη σήκωσε όρθια. Φώναξε κατόπιν τους Χριστιανούς και ιδιαιτέρως τις χήρες και τους την παρουσίασε ζωντανή. Το θαύμα αυτό έγινε αμέσως γνωστό σε όλη την Ιόππη και πολλοί άνθρωποι από την περιοχή πίστεψαν στον Κύριο. Τα δύο αυτά θαύματα του σημερινού Αποστολικού αναγνώσματος φανερώνουν τη δύναμη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και τη δύναμη που αποκτούν οι μαθητές Του, αυτοί που Τον ακολουθούν και προσπαθούν να εφαρμόσουν τις θείες εντολές Του. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν με την επέμβαση του Θεού στη ζωή μας!

Είναι ασφαλώς πολύ διδακτική η θυσιαστική αγάπη της Ταβιθά. Κατέβαλλε τον προσωπικό της κόπο για να ετοιμάσει τα προσφερόμενα. Έδινε χρόνο, κουραζόταν, έκανε χειρωνακτική εργασία, ξενυχτούσε ίσως, διότι ετοίμαζε με τα ίδια της τα χέρια τα ενδύματα τα οποία χάριζε σε όλες εκείνες τις χήρες. Η Ταβιθά είχε πνεύμα προσφοράς. Δεν μεριμνούσε μόνο για τον εαυτό της. Έβλεπε γύρω της πολλή δυστυχία και ανάγκη για ανθρώπινη προσφορά και αγάπη. Και η Ταβιθά προσπαθούσε να βοηθήσει με όλο το είναι της. Έκανε πράξη τα λόγια του Ευαγγελίου για αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Δεν έμενε στη θεωρία, όπως δυστυχώς μένουμε εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί. Το μόνο που ξέρουμε να λέμε είναι: «ο κόσμος φταίει, οι άλλοι φταίνε για την κατάντια στην οποία έχουμε περιέλθει ως κοινωνία». Δεν ξεκινάμε να κάνουμε κι εμείς έστω το ελάχιστο. Να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ο καθένας μας ότι μπορεί.

Αγαπητοί μου φίλοι, ας είμαστε κι εμείς πάντα πρόθυμοι να προσφέρουμε την έμπρακτη αγάπη μας στους έχοντες ανάγκη αδελφούς μας, καταβάλλοντας τον προσωπικό μας κόπο· δίνοντας λίγο από τον χρόνο μας· αφήνοντας κάποτε στην άκρη το πρόγραμμά μας και τις προσωπικές ανέσεις μας, προκειμένου να συνεισφέρουμε στο προνοιακό έργο της Εκκλησίας μας· να διακονήσουμε κάποιον ασθενή αδελφό μας· να ακούσουμε τον πόνο του άλλου και όχι να αδιαφορήσουμε. Όταν η αγάπη μας είναι θυσιαστική και γίνεται με κόπο, τότε δίνει εσωτερική χαρά σ’ αυτόν που την προσφέρει και του εξασφαλίζει την αιώνια μακαριότητα της Βασιλείας του Θεού. Αν δεν προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας, ότι έχει ο καθένας, δεν θα μπορέσουμε να γευθούμε αυτή την αληθινή χαρά που προέρχεται από την ανακούφιση του πλησίον μας. Ας κάνουμε κάποια αρχή από σήμερα κιόλας. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.