« “ΘΡΗΣΚΕΥΟΝ ΟΝ”, ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ »

«Λένε μερικοί: “Θρησκεύον ον ο Καζαντζάκης. Είχε πνευματικές ανησυχίες και αναζητήσεις”.

Και τι μ’ αυτό; Που κατέληξε; Ξέρετε τι ζήτησε ο ίδιος να γραφή στον τάφο του; “Δεν ελπίζω τίποτα· δε φοβούμαι τίποτα· είμαι ελεύθερος”. Και εγράφη βεβαίως. Πηγαίνετε στα κοιμητήρια να διαβάσετε επιγραφές πάνω στους τάφους πιστών ανθρώπων. “Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών” ή “Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις” (Ησ. 26, 19) ή “Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων” (Α΄ Κορ. 15, 20) και άλλα.

Γνωρίζετε ποια ήταν η τελευταία λέξις του Καζαντζάκη: “Διψώ”. Και έγραψε πολύ ευστόχως και ευφυώς ο π. Θεόκλητος ο Διονυσιάτης σ’ ένα άρθρο του: “Άραγε πριν ακόμη βγη η ψυχή του να προγευόταν την βασανιστική φλόγα της καμίνου του πυρός του εξωτέρου σαν τον πλούσιο που ωδυνάτο εν τη φλογί εκείνη και ήθελε κάποιον να του αναψύξη την γλώσσα;”».

(Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα-Καθοδηγώντας τον λαό του Θεού 1, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου, Τροιζήνα 2014, [Ζ], σελίδα 119)