«Λογικό είναι να πει κανείς ότι ο θάνατος του Σωκράτη φέρει τη σφραγίδα της αταξίας, του αίματος, της λύσσας και της προδοσίας. Όμως ο θάνατος του Σωκράτη δεν θα μπορούσε να είναι πιο ήρεμος και αξιοπρεπής. Του Χριστού ο θάνατος, αντίθετα, φέρει ολόκληρη τη σφραγίδα της τραγωδίας, της αηδίας και της φρικαλεότητας. Ο Σωκράτης πεθαίνει ήρεμος, περιστοιχισμένος από μαθητές πιστούς και προσεκτικούς, που ρουφούν τα λόγια του, την ώρα που ο ίδιος –ατάραχος και λαμπερός– πίνει το ανώδυνο δηλητήριο που του προσφέρει ο δεσμοφύλακας. Εγκαταλελειμμένος και προδομένος από τους δικούς του, ο Χριστός σφαδάζει πάνω στο σταυρό, διψασμένος και χλευασμένος. Ο Σωκράτης πεθαίνει σαν κύριος, ο Χριστός σαν παλιάνθρωπος ανάμεσα σε δύο ληστές. Ο Σωκράτης ευχαριστεί τους Θεούς γιατί γλιτώνει από τα βάσανα του υλικού αυτού κόσμου, ο Χριστός αναφωνεί: “Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;”
(«Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας», εκδόσεις Μαΐστρος, Αθήνα 2007 [2], σελίδα 76)
Συγκλονιστικός παραλληλισμός που οδηγεί τήν σκέψη μας σε αλλα βάθη, πού ποτέ δεν θά μπορούσα(με) να συλλάβου(με) ενδεχομένως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρία Λευκή, κάποιοι άνθρωποι βλέπουν τα πράγματα πιο βαθιά και στις λεπτομέρειές τους! Συμφωνώ μαζί σας.
ΔιαγραφήΣτον αρχαίο κόσμο δεν μπορώ να βρω την έννοια της συγχωρεσης, απ ότι φαίνεται η συγχώρεση γεννήθηκε επάνω στον Σταυρό!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δύο χιλιάδες χρόνια ακόμα τα ίδια και χειρότερα... Πάλι τον βαραβα θα φωνάξει ο κόσμος...
Τεράστια η κλίμακα της αγάπης και της μακροθυμιας Του....!
Κύριε Χρήστο, η προσέγγισή σας στο θέμα είναι συγκλονιστική! Πραγματικά "τεράστια η κλίμακα της αγάπης και της μακροθυμίας" του Χριστού μας! Σας ευχαριστώ για το υπέροχο και βαθυστόχαστο σχόλιό σας!
Διαγραφή