« Η ΕΠΙΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΖΩΗ »

«Η επίγεια ζωή είναι για έργα και αγώνες, ενώ η άλλη ζωή για έπαθλα και αμοιβές».

Μέγας Βασίλειος

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ »

Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μας μεταφέρει στα Ιεροσόλυμα, στην πρώτη Χριστιανική Εκκλησία και στον σφοδρό διωγμό που είχαν εξαπολύσει εναντίον της οι Ιουδαίοι. Ο διάκονος Στέφανος είχε λιθοβοληθεί και πολλοί Απόστολοι φυλακίσθηκαν και υπέστησαν φοβερά μαρτύρια. Ο διωγμός αυτός όμως, ενώ θα  περίμενε κανείς να κλονίσει την πρώτη Εκκλησία, έφερε θαυμαστή άνθηση στο κήρυγμά της. Πολλοί Χριστιανοί για να αποφύγουν τα μαρτύρια, έφυγαν από τα Ιεροσόλυμα και διασκορπίσθηκαν σε διάφορες πόλεις, όπως στην Φοινίκη, στην Κύπρο και στην Αντιόχεια. Όπου και αν πήγαιναν, διέδιδαν την Χριστιανική πίστη στους Ιουδαίους που συναντούσαν και το κήρυγμά τους είχε εξαιρετικά αποτελέσματα. Πολλοί Ιουδαίοι πίστευαν στον Ιησού Χριστό και βαπτίζονταν. Η Εκκλησία αποκτούσε πλέον περισσότερους πιστούς.

Αυτό το γεγονός ήταν πράγματι θαυμαστό! Ένας φοβερός διωγμός εναντίον των Χριστιανών γίνεται αφορμή να κηρυχθεί το Ευαγγέλιο και εκτός των συνόρων της Ιουδαίας και αντί να διασπάσει την Εκκλησία γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Την ευεργετεί και εξαπλώνει το κήρυγμά της! Κάτι ανάλογο συμβαίνει κάποιες φορές και στον καθένα μας. Διότι πίσω από γεγονότα που οδηγούν σε αδιέξοδα και αποτυχίες κρύβεται το πάνσοφο σχέδιο του Θεού. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε προσπαθήσει να πραγματοποιήσουμε μία επιθυμία μας και τελικά δεν τα καταφέραμε; Και όμως πίσω από όλα αυτά κρύβεται η πρόνοια του Θεού. Τότε ο Κύριος είναι ακόμη πιο κοντά μας και ετοιμάζει μεγάλες και θαυμαστές ευεργεσίες για τον καθένα μας. Ο Κύριος σε όλες τις ενέργειές μας βάζει πάνω από όλα το αιώνιο συμφέρον μας και όχι μόνο το επίγειο. Γι’ αυτό κι εμείς οφείλουμε να τα αφήνουμε όλα στην πρόνοια του Θεού.

Τα ευχάριστα αυτά γεγονότα χαροποίησαν πολύ την Εκκλησία των Ιεροσολύμων, η οποία αποφάσισε να στείλει στην Αντιόχεια τον Απόστολο Βαρνάβα για να ενισχύσει τους εκεί Χριστιανούς. Πράγματι, ο Απόστολος αφού μετέβη στην Αντιόχεια και διαπίστωσε όλα αυτά τα θαυμαστά γεγονότα που ενεργούσε η Χάρη του Θεού ευχαριστήθηκε πολύ και προέτρεψε τους πιστούς να μένουν αφοσιωμένοι και προσηλωμένοι στον Κύριο με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. «Παρεκάλει πάντας τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω» (ΠΡΑΞ. 11, 23), όπως σημειώνει το ιερό κείμενο. Η προτροπή αυτή του Αποστόλου Βαρνάβα απευθύνεται και στους Χριστιανούς όλων των εποχών. Απευθύνεται και σε εμάς τους σημερινούς πιστούς. Ο Κύριος μας καλεί να Τον ακολουθούμε με όλη τη διάθεση και την φλόγα της ψυχής μας και όχι τυπικά.

Ο Κύριος ζητά το τέλειο δόσιμο της καρδιάς μας. «Δος μοι, υιέ, σην καρδίαν, οι δε σοι οφθαλμοί εμάς οδούς τηρείτωσαν» (ΠΑΡ. 23, 26). Δώσε μου, χάρισέ μου, παιδί μου, την καρδιά σου, ολόκληρο τον εαυτό σου, ώστε να κατοικήσω μέσα σου. Άραγε η δική μας καρδιά που στρέφεται; Τι επιθυμεί; Την προσφέρουμε ολοκληρωτικά στον Κύριο ή αρκούμαστε σε μία χλιαρή και επιφανειακή σχέση μαζί Του; Μάλλον οι περισσότεροι Χριστιανοί της σημερινής εποχής έχουμε μάθει μόνο να ζητάμε από τον Χριστό. Και αν μάλιστα δεν μας κάνει το χατίρι, αρχίζουμε να τα βάζουμε μαζί Του και να γογγύζουμε. Δεν αναπαυόμαστε σε μία απλή σχέση με τον Κύριο, η οποία θα μας οδηγήσει στα αιώνια αγαθά που μας έχει υποσχεθεί. Αν γνωρίζαμε τη χαρά που θα νιώθαμε από τη σχέση μας με τον Χριστό, δεν θα προκρίναμε καμία άλλη αγάπη και επιδίωξη από τη δική Του αγάπη. Δεν θα μας άρεσε η ματαιότητα του κόσμου.     

Στη συνέχεια, η Αποστολική περικοπή μας αναφέρει μία λεπτομέρεια που έχει μεγάλη σημασία: «Επίσης στην Αντιόχεια για πρώτη φορά ονομάσθηκαν οι μαθητές του Ιησού “Χριστιανοί”» (ΠΡΑΞ. 11, 26). Στην αρχή, μάλιστα, οι ειδωλολάτρες χρησιμοποιούσαν αυτόν τον χαρακτηρισμό ειρωνικά, με διάθεση να χλευάσουν τους πιστούς. Οι Χριστιανοί όμως θεωρούσαν τιμή και καύχημά τους να φέρουν αυτό το σπουδαίο όνομα! Γι’ αυτό και πολλοί Μάρτυρες μέσα στην ιστορία, στις ερωτήσεις των ανακριτών έδιναν μία σταθερή και ξεκάθαρη απάντηση: «Χριστιανός ειμί!» Αυτό είναι το όνομά μου, αυτή είναι η αληθινή ταυτότητά μου. Δυστυχώς στην εποχή μας ίσως κάποιοι ντρέπονται να φανερώσουν την Χριστιανική τους ιδιότητα. Μάλιστα κάποιοι δεν κάνουν ούτε τον σταυρό τους περνώντας από μία Εκκλησία. Ενώ οι πρώτοι Χριστιανοί αισθάνονταν ιδιαίτερη χαρά για την ιδιότητά τους αυτή.

Αγαπητοί μου φίλοι, ας αναρωτηθούμε τώρα κι εμείς: Μπορούμε να αποδώσουμε στον εαυτό μας το τιμητικό αυτό όνομα, αν ήδη δεν ντρεπόμαστε; Μπορούμε να μην λεγόμαστε τυπικά Χριστιανοί, επειδή οι περισσότεροι γεννηθήκαμε στην Ελλάδα και μας βάπτισαν όταν ήμασταν βρέφη, αλλά να το αποδεικνύει η ζωή μας; Μπορεί η ιδιότητα του Χριστιανού, την οποία έφεραν ως παράσημό τους οι Άγιοί μας, να αποτελέσει και για εμάς ταυτότητα ή μήπως μας παρασύρει το αντίχριστο ρεύμα που έχει πλημμυρίσει την Ορθόδοξη πατρίδα μας σήμερα; Πολλοί είναι εκείνοι που προσπαθούν με κάθε μέσο να αφανίσουν το όνομα του Χριστού από τις καρδιές των ανθρώπων. Η Εκκλησία του Χριστού και οι πιστοί πολεμούνται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην Ελλάδα μας και όχι μόνο. Οι πράξεις και οι επιθυμίες μας θα δώσουν την απάντηση αν πράγματι φέρουμε αξίως το όνομα του «Χριστιανού». Χριστός Ανέστη! 

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,  

π. Βασίλειος.

 

« ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ-29 ΜΑΪΟΥ 1453 »

Με την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας άρχισε η κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι Φράγκοι δεν περιορίστηκαν στην κατάληψη της Πόλης, αλλά διέπραξαν και απίστευτες λεηλασίες και σφαγές.

Μάλιστα, η έκτασή τους ήταν τέτοια, που οκτακόσια και πλέον χρόνια αργότερα ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ αναγκάστηκε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη από τους ορθοδόξους στη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Ελλάδα.

Μολονότι αργότερα οι Έλληνες επανέκτησαν την Πόλη, η παρακμή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας συνεχίστηκε, με αποτέλεσμα το 1430 να περιλαμβάνει μόνο την Κωνσταντινούπολη με τα περίχωρά της και το Δεσποτάτο του Μορέως.

Οι προσπάθειες του Ιωάννη Παλαιολόγου για βοήθεια από τη Δύση μέσω της ένωσης των Εκκλησιών δημιούργησαν τρομερές διενέξεις μεταξύ των ενωτικών και των ανθενωτικών.

Οι προσπάθειες του επόμενου αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, να εξασφαλίσει τη βοήθεια του πάπα, όπως όριζαν οι αποφάσεις της Συνόδου της Φλωρεντίας, συνάντησαν την πιο σκληρή αντίδραση των ανθενωτικών, οι οποίοι δήλωναν απροκάλυπτα πως προτιμούσαν να δουν στο μέσο της οδού τούρκικο φακιόλι παρά λατινική καλύπτρα.

Την ίδια εποχή αναρριχήθηκε στον οθωμανικό θρόνο ο αδιάλλακτος Μωάμεθ Β΄, που διαδέχτηκε το μετριοπαθή πατέρα του, Μουράτ Β΄. Πρωταρχικός στόχος του νέου σουλτάνου ήταν να κυριεύσει την Κωνσταντινούπολη. Το κατάφερε έπειτα από πολιορκία 55 ημερών.

Η Άλωση της Πόλης έγινε την Τρίτη 29 Μαΐου 1453.

 

orthodoxia.online