« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος μας αποκαλύπτει το μυστικό της δύναμής του. Μας αποκαλύπτει την πηγή από την οποία αντλούσε το θάρρος για να ξεπερνά κάθε εμπόδιο που συναντούσε στην επιτέλεση της ιερής αποστολής του. «Εις τούτο γαρ και κοπιώμεν και ονειδιζόμεθα, ότι ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι, ος εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών» (Α΄ ΤΙΜ. 4, 10). Δηλαδή, «κι εμείς γι’ αυτό υπομένουμε κόπους και ονειδισμούς, γιατί στηρίξαμε την ελπίδα μας στον αληθινό Θεό, που είναι σωτήρας όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα των πιστών» (Α΄ ΤΙΜ. 4, 10). Κοντά στον Θεό υπάρχει ησυχία και ασφάλεια. Επικρατεί εσωτερική ειρήνη. Ο άνθρωπος του Θεού δεν αισθάνεται φόβο, οτιδήποτε και αν του συμβεί. Έχει συμπαραστάτη στην καθημερινή του ζωή τον αληθινό Θεό. Έτσι βιώνει διαφορετικά από τους άλλους ανθρώπους αυτή τη ζωή.

Πολλοί είναι εκείνοι οι άνθρωποι στις ημέρες μας που στηρίζουν με  αλαζονεία την ελπίδα τους στις φτωχές ανθρώπινες δυνάμεις τους, στα εφήμερα πλούτη τους και στις πεπερασμένες γνώσεις τους. Βλέπουμε τον σοφό λόγο της Παλαιάς Διαθήκης να επιβεβαιώνεται διαρκώς: «ελπίς ασεβούς…ως καπνός υπό ανέμου διεχύθη» (ΣΟΦ. ΣΟΛ. 5, 14). Δηλαδή, αυτό που ελπίζουν και επιδιώκουν οι ασεβείς μοιάζει με τον καπνό που διαλύεται από τον άνεμο. Αντίθετα, οι Χριστιανοί δεν στηρίζουμε την ελπίδα μας σε ανθρώπους ή σε είδωλα ή σε κάποια απρόσωπη δύναμη, αλλά στον ζωντανό Θεό. Στον παντογνώστη Κύριο, που γνωρίζει σε βάθος κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουμε· στον στοργικό Πατέρα, που άγρυπνα παρακολουθεί το κάθε μας βήμα· στον παντοδύναμο Θεό, ο Οποίος μπορεί να υπερβεί ακόμη και τους φυσικούς νόμους για να μας βοηθήσει.

Στη συνέχεια του Αποστολικού αναγνώσματος ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τον νεαρό μαθητή του Τιμόθεο, να διδάσκει τους πιστούς όχι μόνο με τον λόγο του, αλλά και με το παράδειγμά του: «Τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α΄ ΤΙΜ. 4, 12). Δηλαδή, «να γίνεις υπόδειγμα για τους πιστούς με το λόγο, με τη συμπεριφορά σου, με την αγάπη, με την πνευματική ζωή, με την πίστη, με την αγνότητα» (Α΄ ΤΙΜ. 4, 12). Το παράδειγμα πράγματι διδάσκει περισσότερο από τα λόγια. Είναι αυτό που επικυρώνει τη γνησιότητα των λόγων και της διδασκαλίας μας. Τι να τα κάνουμε τα λόγια, αν αυτά που διδάσκουμε δεν τα κάνουμε και πράξη! Ας προσέχουμε λοιπόν τη συμπεριφορά μας, ώστε να μην σκανδαλίζουμε τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, αλλά να γινόμαστε παράδειγμα με τη ζωή μας και αφορμή να δοξάζεται το όνομα του Κυρίου μας.

Ο Απόστολος Παύλος στη συνέχεια της περικοπής συμβουλεύει τον Τιμόθεο να δείχνει ιδιαίτερη επιμέλεια στη μελέτη των θείων Γραφών: «Ταύτα μελέτα, εν τούτοις ίσθι» (Α΄ ΤΙΜ. 4, 15), του παραγγέλλει. «Αυτά να έχεις στον νου σου, με αυτά να ασχολείσαι» (Α΄ ΤΙΜ. 4, 15). Του συνιστά να μελετά αυτά που του γράφει και ολόκληρη η διάνοιά του και η ύπαρξή του να είναι σε αυτά. Δεν ζητά ο Απόστολος Παύλος από τον μαθητή του Τιμόθεο να διαβάζει απλώς τις θείες Γραφές, αλλά να βάζει τον εαυτό του ολόκληρο μέσα στα ιερά τους κείμενα. Πόσο βαρυσήμαντοι και διδακτικοί για εμάς είναι οι λόγοι αυτοί του Αποστόλου Παύλου! Δεν πρέπει απλώς να ακούμε, ίσως και με επιπολαιότητα κάποτε, τον λόγο του Θεού την ώρα που αναγιγνώσκεται στην Θεία Λειτουργία ή στις ιερές συνάξεις στις οποίες τον μελετάμε. Ο Απόστολος μας καλεί να εμβαθύνουμε στα ιερά κείμενα με ενδιαφέρον.

Οφείλουμε ως πιστοί Χριστιανοί που είμαστε να μελετάμε τον λόγο του Θεού με ιδιαίτερο σεβασμό. Μέσα από τα ιερά κείμενα μας μιλάει ο Ίδιος ο Θεός! Αν μελετάμε με αυτή την προσοχή τον λόγο του Θεού και τον διατηρούμε στον νου και στην καρδιά μας, τότε ολόκληρη η ύπαρξή μας θα κατευθύνεται από το θέλημα του Κυρίου και έτσι θα δοξάζεται το όνομά Του με τη ζωή και τα έργα μας. Δυστυχώς στη σημερινή εποχή πολλοί άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι και δεν θέλουν να ακούσουν καν λόγο της Εκκλησίας. Τάχα πως αυτά που ακούμε στο κήρυγμα είναι παλιά και πρέπει στο σημείο αυτό να εκσυγχρονισθεί η Εκκλησία. Τάχα πως οι ποιμένες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας δεν είναι στο ύψος της αποστολής τους και σωστά δεν ακούνε οι άνθρωποι. Τάχα πως ο λαός δεν θέλει να ακούει λόγια, αλλά θέλει να βλέπει έργα. Η διδασκαλία της Εκκλησίας δεν είναι λόγια, αλλά είναι ο λόγος του Θεού.

Αγαπητοί μου φίλοι, απέναντι στον λόγο του Θεού είμαστε το ίδιο υπεύθυνοι και οι ποιμένες της Εκκλησίας και ο λαός. «Ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν· ο λόγος ον ελάλησα, εκείνος κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (ΙΩΑΝ. 12, 48). Δηλαδή, «αυτός που με απορρίπτει και δεν δέχεται τα λόγια μου, σ’ αυτά θα βρει εκείνον που θα τον δικάσει· ο λόγος που κήρυξα, αυτός θα τον κρίνει την έσχατη ημέρα» (ΙΩΑΝ. 12, 48). Όριο, δηλαδή, στη συντέλεια του κόσμου είναι να κηρυχθεί παντού το Ευαγγέλιο, γιατί κριτής των ανθρώπων θα είναι ο λόγος του Θεού. Είμαστε υπεύθυνοι όλοι απέναντι στον λόγο του Θεού. Και συμβαίνει ο λαός να ακούει και να σώζεται και οι ποιμένες να διδάσκουν και να κρίνονται. Ας μην χωριζόμαστε λοιπόν στην Εκκλησία, αλλά όλοι ενωμένοι να προσπαθούμε να τηρούμε τον λόγο του Θεού, ο οποίος τελικά θα μας οδηγήσει στην αιώνια σωτηρία. 

Με αγάπη Χριστού,  

π. Βασίλειος.

 

« ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΗΔΟΝΗ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ: ΔΥΟ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ, π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ »

« ΤΟ ΥΠΕΡΩΚΕΑΝΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ »

Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος.

Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών. Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύβα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη. Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε το Θεό για τη σωτηρία του, τώρα αναλύθηκε σε δάκρυα. «Γιατί Θεέ μου;», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή.

Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου. Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία. «Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε. «Είδαμε, του είπαν, το σινιάλο του καπνού απ’ την φωτιά που άναψες»!

Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι. Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού.

«Σ’ εκείνους που αγαπούν τον Θεό, όλα συνεργούν για το καλό τους» (Ρωμ. 8, 28).

 

« ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ-ΕΠΙΒΑΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ »

« ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΑΣ »

Σήμερα, 27 του μηνός Ιανουαρίου, εορτάζουμε την ιερή μνήμη του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Πρέ­πει να ξέρουμε ότι ο άγιος κοιμήθηκε στις 14 Σεπτεμ­βρίου, αλλά για τη μεγάλη εορτή της υψώσεως του τιμίου Σταυρού, η μνήμη του μετατίθεται στις 13 Νοεμ­βρίου. Η σημερινή δεύτερη εορτή της μνήμης του αγίου Ιεράρχη γίνεται σε ανάμνηση της ανακομιδής των λει­ψάνων του στην Κωνσταντινούπολη από τον τόπο της εξορίας, όπου απέθανε. Αυτή η ανακομιδή έγινε τριάν­τα χρόνια μετά το θάνατό του, από το διάκονο και διά­δοχο του αγίου Χρυσοστόμου, αρχιεπίσκοπο Πρόκλο στα 438, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Θεοδόσιος ο Μικρός.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι από τους μεγάλους Ιεράρχες και οικουμενικούς Διδασκάλους της Εκκλησίας. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 344 μ.Χ. Ο πατέρας του, ανώτατος αξιωματικός του στρατού, ονομαζόταν Σεκούνδος και η μητέρα του Ανθούσα. Ορφάνεψε από πατέρα πολύ μικρός, και η μητέρα του, σε ηλικία 23 ετών, δεν έκαμε δεύτερο γά­μο, αλλά έμεινε χήρα, για να αφοσιωθεί στην ανατροφή του παιδιού της. Η Ανθούσα ήταν μια αληθινή χριστιανή μητέρα, που έμεινε το όνομά της στην Εκκλησία. Ο περίφημος στην εποχή του ρήτορας Λιβάνιος, διδάσκαλος του αγίου Χρυσοστόμου, είπε μια μέρα για την Ανθούσα· «Βαβαί, οίαι παρά τοις χριστιανοίς γυναίκες εισίν!». Τί θαυμάσιες, που είναι οι γυναίκες των χρι­στιανών!

Στα 370, δηλαδή σε ηλικία 26 ετών, ο άγιος Ιωάν­νης βαπτίσθηκε, στα 381 χειροτονήθηκε διάκονος, και στα 386 πρεσβύτερος. Είχε τέτοια επίδοση στις σπουδές του, ώστε ο διδάσκαλός του Λιβάνιος, όταν τον ρώτη­σαν ποιόν θα άφηνε διάδοχό του, είπε· «Τον Ιωάννην, ει μη τούτον χριστιανοί εσύλησαν»· τον Ιωάννη, αν δεν τον είχαν κλέψει οι χριστιανοί. Στην αρχή ο άγιος Ιωάννης, για να μην αφήσει τη χήρα μητέρα του, εργάσθηκε ως συνήγορος στα δικαστήρια, κι όταν εκείνη πέθανε, έγινε μοναχός κι έφυγε στην έρημο, οπού έζησε ασκητικά τέσσερα χρόνια. Όταν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, έμεινε στην Αντιόχεια ένδεκα χρόνια, κοντά στον επίσκοπο Φλαβιανό, που τον υπηρέτησε πιστά και του συμπαραστάθηκε με αφοσίωση. Ευνοημένος από το Θεό ήταν ο γέροντας Φλαβιανός, έχοντας κοντά του τον πρεσβύτερο Ιωάννη.

Η φήμη του αγίου Ιωάννη είχε ξεπεράσει τα όρια της Αντιόχειας κι είχε διαδοθεί παντού. Γιατί ήταν προικισμένος από το Θεό με εξαίρετα χαρίσματα, τα οποία καλλιέργησε και αύξησε με λαμπρές σπουδές. Το μεγάλο χάρισμα του αγίου Χρυσοστόμου και το κύριο γνώρισμά του ήταν η ευγλωττία του. Η χάρη και η δύ­ναμη των λόγων του είναι πραγματικά δώρο ουράνιο, καθώς το λέγει και ο ιερός ύμνος· «Εκ των ουρανών εδέξω την θείαν χάριν». Στην Αντιόχεια, ως συνήγορος πρώτα και ως διάκονος ύστερα και πρεσβύτερος, έγινε γνωστός σε όλους για τη ρητορική του δεινότητα. Περί­φημοι είναι οι εικοσιένας λόγοι του «Εις ανδριάντας», που είπε τότε, σε μια πολύ κρίσιμη πολιτική και κοινωνι­κή στιγμή, στην οποία βρέθηκε η πόλη της Αντιόχειας.

Το 398, όταν χήρεψε ο πατριαρχικός θρόνος, κρυφά τον πήραν από την Αντιόχεια, για να μην το μάθει ο λαός, και τον πήγαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου εξελέγη και χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος. Εκεί έμεινε έξη χρόνια κι εργάστηκε με όλες του τις δυνάμεις, διδάσκοντας το λαό και ποιμαίνοντας την Εκκλησία. Αλλά ο άγιος Ιωάννης δεν ήταν από τους ανθρώπους, που συμβιβάζον­ται με το κακό, κι είχε να παλέψει τότε με πολλά κακά, εκκλησιαστικά και πολιτικά. Δυστυχώς όλοι οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν είναι πάντα εκείνοι που πρέπει να εί­ναι· και οι άνθρωποι πάλι της Πολιτείας, με διάφορες προφάσεις επεμβαίνουν στα εκκλησιαστικά, και τότε η Εκκλησία και οι καλοί ποιμένες πληρώνουν ξένες αμαρ­τίες. Ο άγιος Ιωάννης το 404 καθαιρέθηκε κι εξορίστηκε στην Αρμενία, όπου και πέθανε το 407.

Αλλά για την Εκκλησία και τους Αγίους του Θεού δεν έχουν καμιά σημασία οι χρονολογίες. Η Εκκλησία ζει στον αιώνα και οι Άγιοι είναι πάντα μαζί μας. Ο άγιος Ιωάννης, λίγα χρόνια μετά το θάνατό του, ονομά­σθηκε Χρυσόστομος. Ερμήνευσε σχεδόν όλη τη θεία Γρα­φή, και τα έργα που άφησε στην Εκκλησία είναι από τους μεγαλύτερους πνευματικούς θησαυρούς του κόσμου. Εί­ναι ο μεγάλος Ιεράρχης, ο οικουμενικός Διδάσκαλος και ο Μάρτυρας της Εκκλησίας. Έδωσε όλο τον εαυτό του στην Εκκλησία και συγκρούσθηκε με το κακό, όπου κι αν το βρήκε μπροστά του. Καθαιρεμένος κι εξόριστος, άρ­ρωστος και σωματικά εξαντλημένος, πέθανε, μάλλον δε κοιμήθηκε σ’ ένα χωριό της Αρμενίας, με τα τελευταία αυτά λόγια στο στόμα του· «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Αμήν.

(Μητροπ. Κοζάνης +Διονυσίου, Εικόνες Έμψυχοι, εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 26-28)

www.pemptousia.gr