«ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΙ ΚΑΡΤΕΡΕΙΤΕ (ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΣΦΕΒΑ)»

« ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ: ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ »

« ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ ΚΑΙ ΚΟΠΙΑΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ »

«Η μεγάλη καλοπέραση γεννά πάθη και αρρώστιες, ενώ η κοπιαστική εργασία προσωρινά φέρνει κούραση, ύστερα όμως από την κούραση φέρνει υγεία και δύναμη».

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

« ΟΙ ΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ »

«Πρόσφερε με προθυμία στο Χριστό τους κόπους της νεότητός σου και θα απολαύσεις στα γηρατειά σου πλούτο απάθειας».

Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης

« Α΄ ΚΑΙ Β΄ ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ »

Στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος μας περιγράφει τις δοκιμασίες και τις θλίψεις που αντιμετώπιζαν τότε οι Άγιοι Απόστολοι. «Αν και μας πιέζουν από παντού, λέει, δεν μας καταβάλλουν. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, αλλά δεν απελπιζόμαστε. Μας καταδιώκουν, ο Θεός όμως δεν μας εγκαταλείπει. Μας ρίχνουν κάτω, μα δεν χάνουμε τον αγώνα» (Β΄ ΚΟΡ. 4, 8-9). Στην παρουσίαση αυτή των πειρασμών και των κινδύνων που περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, μπορούμε να δούμε ένα κλιμακωτό σχήμα δοκιμασιών και θλίψεων που ίσως αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας. Είναι λοιπόν τέσσερα τα επίπεδα αυτών των δοκιμασιών. Το πρώτο επίπεδο είναι των θλίψεων, στο οποίο βρισκόμαστε οι περισσότεροι Χριστιανοί. Το δεύτερο επίπεδο είναι της απορίας. Το τρίτο είναι των διωγμών και το τέταρτο είναι της εξουθένωσης. Στο τρίτο και στο τέταρτο επίπεδο αξιώνονται να βρεθούν μόνο οι προοδευμένοι πνευματικά πιστοί.

Όλοι λοιπόν οι Χριστιανοί στην πνευματική μας πορεία οπωσδήποτε θα διέλθουμε το πρώτο στάδιο των θλίψεων, που είναι υποχρεωτικό για όλους μας. Είναι το πρώτο βήμα προς τον ουρανό, το βήμα του πόνου και των δακρύων, που μας καλλιεργεί και μας πλουτίζει με την χάρη της υπομονής και της πίστης. Βέβαια οι θλίψεις οι δικές μας δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνες των Αγίων Αποστόλων και των Μαρτύρων της πίστης. Όμως όλοι μας αντιμετωπίζουμε θλίψεις. Θλιβόμαστε από εχθρούς και φίλους, από ξένους και συγγενείς, από περιστάσεις και προβλήματα στο σπίτι, στην εργασία, στο σχολείο, παντού. Τις θλίψεις δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε γιατί έχουν εισέλθει στη ζωή της ανθρωπότητας μετά από την πτώση των Πρωτοπλάστων. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα αντιμετωπίσει θλίψεις στη ζωή του, έστω και αν έχει τα πάντα. Κάτι θα τον στενοχωρεί.

Αυτό όμως που τονίζει ο Απόστολος Παύλος είναι ότι οι Χριστιανοί θλιβόμαστε μεν αλλά δεν πρέπει να στενοχωρούμαστε. Πως όμως είναι δυνατόν να γίνει αυτό; Μπορεί να γίνει αν εμείς οι πιστοί αντιμετωπίζουμε τις θλίψεις μόνο ως εξωτερικές καταστάσεις και συνθήκες. Διότι όταν ζούμε μέσα στην χάρη του Θεού, οι θλίψεις της ζωής μας θλίβουν βέβαια εξωτερικά, μας πιέζουν, μας περισφίγγουν, αλλά δεν μπορούν να μας αγγίξουν εσωτερικά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι θλίψεις δεν έχουν τη δύναμη να εισχωρήσουν βαθιά στην ψυχή μας και να δημιουργήσουν μέσα στην καρδιά μας κατάσταση στενότητας, στενοχώριας και ασφυξίας. Μέσα στην καρδιά μας ζούμε την ειρήνη του Χριστού. Όταν βρισκόμαστε κοντά στον Χριστό τα πάντα μεταμορφώνονται. Ναι μεν μπορεί να υπάρχουν θλίψεις, εμείς όμως τις αντιμετωπίζουμε με ειρήνη και καρτερία. Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας του Χριστού τα πάντα μεταμορφώνονται.

Κάποιοι όμως από εμάς αντιμετωπίζουμε τόσες πολλές θλίψεις, ώστε να φθάνουμε σε ένα δεύτερο δυσκολότερο επίπεδο δοκιμασιών, στην κατάσταση της απορίας και αμηχανίας. Απορούμε και σαστίζουμε για όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε. Προβληματιζόμαστε για το πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους αλλεπάλληλους πειρασμούς που προέρχονται από τους γύρω μας. Αλλά ακόμη και σε αυτό το στάδιο, ενώ μπορεί να βγαίνει κάποτε μέσα από τα χείλη μας ένα «γιατί;», ο Απόστολος Παύλος υπογραμμίζει ότι οι πιστοί δεν πρέπει να φθάνουμε ποτέ στο βαθμό να απελπισθούμε και να απογοητευθούμε. Και αυτό μπορεί να γίνει γιατί μας σκεπάζει η δύναμη του Θεού και η χάρη Του. Όποιες και να είναι οι δυσκολίες στη ζωή μας, πάντοτε θα υπάρχει η θαυμαστή επέμβαση του Θεού που θα μας ενισχύει. Αρκεί εμείς να ζητάμε τη βοήθεια του Θεού. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.

Τη στιγμή που αισθανόμαστε το βάρος και το φορτίο των δοκιμασιών μας να γίνεται ανυπόφορο, παρεμβαίνει ο Θεός και μας προστατεύει. Ο Θεός μας στηρίζει, μας ενδυναμώνει, μας ελευθερώνει από τα προβλήματα και από τους κινδύνους μας. Μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Ο Θεός δεν αδιαφορεί για τους πόνους μας, δεν μας εγκαταλείπει στους πειρασμούς μας. Στέκεται δίπλα μας και σηκώνει μαζί μας το δύσκολο φορτίο μας. Ο Θεός στις θλίψεις που βιώνουμε, μας σκουπίζει τα δάκρυά μας, μας παρηγορεί, μας ενισχύει στον αγώνα μας. Βέβαια ο Θεός μας έχει πλάσει ελεύθερους και σέβεται την απόφασή μας. Αν θέλουμε τη βοήθειά Του ή όχι. Δεν θα έλθει με τη βία να μας βοηθήσει και να μας σώσει. Χρειάζεται και η δική μας συγκατάθεση. Αν εμείς αδιαφορούμε, δεν πάμε στην Εκκλησία να προσευχηθούμε, δεν βιώνουμε την Μυστηριακή ζωή, δεν ζητάμε τη βοήθειά Του, πως Εκείνος θα μας βοηθήσει;

Αγαπητοί μου φίλοι, στα επίπεδα των διωγμών και της εξουθένωσης ίσως να μη βρεθούμε ποτέ. Σε αυτά τα επίπεδα αξιώνονται να βρεθούν οι Άγιοι και οι Μάρτυρες. Εμείς που βρισκόμαστε σε κατώτερη πνευματική κατάσταση από αυτούς, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τις θλίψεις στηριζόμενοι στον Χριστό και στην Εκκλησία Του. Βλέποντας εμείς οι Χριστιανοί τη θαυμαστή επέμβαση του Χριστού στις δοκιμασίες της ζωής μας, βεβαιωνόμαστε στην πράξη για τη δύναμη του Χριστού, για τη δύναμη της Ανάστασής Του. Γι’ αυτό γεμίζουμε με πίστη και ελπίδα και δεν απογοητευόμαστε στις δοκιμασίες μας και στους αγώνες μας. Αυτή η πίστη και η ελπίδα της Ανάστασης ας πλημμυρίζει τις ψυχές μας με φως, χαρά και ελπίδα. Διότι αυτή η πίστη είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μας παρηγορεί και να μας ενθαρρύνει κατά τις δύσκολες στιγμές των δοκιμασιών και των θλίψεων.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.