« ΛΙΓΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ!, ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ »

«Κάποτε, επί Πρωθυπουργού Δεληγιάννη, πήγε ένας κομματάρχης του και ζήτησε να του βρη μία θέσι, που να έχη λίγη δουλειά και να βγάζη πολλά λεφτά. Του λέγει, λοιπόν, ο Δεληγιάννης:

-Οι δουλειές που βγάζουν πολλά λεφτά, δεν είναι για τον καθένα. Εγώ δουλειά εύκολη με πολλά λεφτά δεν ξέρω καμμία. Δύσκολες δουλειές με πολλά λεφτά ξέρω. Και εύκολες δουλειές με λίγα λεφτά.

-Όχι, θα μου βρης. Κομματάρχης σου είμαι. Σου δίνω εκατοντάδες ψήφους. Θα μου βρης μία δουλειά, που θα βγάζη πολλά λεφτά και θα είναι και εύκολη.

-Επειδή -του λέγει- εγώ δεν ξέρω καμμία, ψάξε κι όποια βρης, θα σε διορίσω.

Πήγε, ρωτούσε τον ένα, ρωτούσε τον άλλον, αλλ’ όλοι του έλεγαν: Οι δύσκολες δουλειές έχουν πολλά λεφτά, οι εύκολες δουλειές λίγα λεφτά.

Κάποια ημέρα πήγε στην πλ. Συντάγματος. Εκεί έπαιζε η μπάντα του Δήμου. Είδε κάποιον από τους επί κεφαλής, που είχε μία βεργούλα και την κινούσε. Τον ρωτάει: “Δεν μου λες, πόσα λεφτά παίρνεις;”. Του είπε ένα μισθό αρκετά υψηλό. Πηγαίνει στο Δεληγιάννη: “Βρήκα εύκολη δουλειά με πολλά λεφτά. Θα κουνάω μία βέργα και θα παίζουν τα όργανα…”. Νόμιζε ο αφελής, ότι είναι απλό πράγμα να κουνάη την βέργα για να παίζη η ορχήστρα!

Πως να πάη μπροστά η οικονομία, όταν όλοι ζητούν; Όλοι έχουν δικαιώματα, κανείς δεν έχει υποχρεώσεις. Και όλοι κοιτούν, πως με ολιγώτερη δουλειά θα βγάλουν περισσότερα λεφτά. Όλοι, δυστυχώς, σήμερα δουλεύουμε στο νόμο της ήσσονος προσπαθείας, του ήσσονος μόχθου. Πως θα κουραστούμε ολιγώτερο και πως θα κερδίζουμε περισσότερα χρήματα! Είναι δυνατόν να πάη έτσι μπροστά η οικονομία;

Η Γερμανία βγήκε ράκος από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελείως κατεστραμμένη. Αλλ’ εργάσθηκαν σκληρά οι Γερμανοί και ξανάφτιαξαν την πατρίδα τους. Και μέσα σε λίγα χρόνια δάνειζαν άλλες χώρες. Ξέρετε πόσο εργάσθηκαν; Δεκατρείς ώρες την ημέρα για ν’ ανορθώσουν την οικονομία τους! Και το πέτυχαν. Είπαν τότε ο Αντενάουερ με τον Έρχαρτ, τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας: “Για να φτιάξουμε την οικονομία της χώρας μας, πρέπει να εργασθούμε σκληρά”. Και οι Γερμανοί εργάσθηκαν 13ωρο με ημερομίσθιο κανονικό, χωρίς να πληρώνωνται τις επιπλέον ώρες!

Εμείς έχουμε πενθήμερο, επτάωρο, στάσεις εργασίας, απεργίες, αργίες. Έβλεπα μία γελοιογραφία. Ρωτούσε κάποιος: Το Σάββατο εργάζεσθε; Και η απάντησις: Όχι! Το Σάββατο και την Κυριακή έχουμε αργία, την Δευτέρα ξεκούρασι, Τρίτη και Τετάρτη απεργία! Έμεινε η Πέμπτη και η Παρασκευή να εργασθούμε…Λοιπόν, πως θα πάη μπροστά η οικονομία, όταν επικρατή το σύνθημα: Να εργαζώμεθα λίγο, να βγάζουμε πολλά!»

«Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα-Καθοδηγώντας τον λαό του Θεού, Σελίδες 18-20».

« ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ, 30.10.1988 (ΑΣΦΑΛΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ) »

« ΟΜΑΔΑ ΖΕΥΣ, ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΕΠΙΔΕΙΞΗ F-16, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018 »

« ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ, ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ »

Κατά τη σημερινή ημέρα, αγαπητοί μου φίλοι, εορτάζουμε δύο εορτές. Η μία είναι της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου και η άλλη η Επέτειος του ΟΧΙ του 1940. Η εορτή της Αγίας Σκέπης εορτάζεται κανονικά την 1^η Οκτωβρίου, αλλά μετατέθηκε στις 28 Οκτωβρίου από την Εκκλησία μας το έτος1952. Είναι μια ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την Μητέρα του Θεού για την σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους αλαζόνες Ιταλούς αρχικά και αργότερα σε όλη τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης. Μια αντίσταση στην απαίτηση να παραδώσουμε τμήματα του εθνικού εδάφους, να προδώσουμε δηλαδή τα κεκτημένα με αγώνες και με το αίμα των προγόνων μας. Η Ελληνική ψυχή όμως έδωσε την απάντηση που έπρεπε. Είπε δια στόματος του τότε Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά το υπερήφανο ΟΧΙ και ξεκίνησε έναν αγώνα για τα Ιερά και τα Όσια της Πατρίδας μας.

Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας που ξυπνά μέσα σε κάθε Ελληνική ψυχή μνήμες δυνατές και ηρωϊκές από την ένδοξη Εποποιΐα του 1940. Οι λέξεις «Όχι» και «Αέρα», έμειναν στην ιστορία, για να θυμόμαστε τους ήρωες της εποχής εκείνης και να παραδειγματιζόμαστε για το πως οφείλουμε να πορευόμαστε κι εμείς οι σημερινοί Έλληνες. Οι δύο αυτές λέξεις έγραψαν Ιστορία, όπως άλλοτε το «Μολών λαβέ» και το «Ελευθερία ή θάνατος!» Ένας λαός μικρός σε πληθυσμό, με φτωχό εξοπλισμό μα με καρδιά γενναία και φρόνημα υψηλό απάντησε όπως προστάζει η περηφάνια, η λεβεντιά και η Ιστορία του, με το «Όχι!» στο αλαζονικό τελεσίγραφο του Ιταλού δικτάτορα που ζητούσε «άνευ όρων» υποταγή της χώρας μας. Οι Ιταλικές μεραρχίες μάλιστα, αφού προηγουμένως είχαν καταλάβει το Αλβανικό έδαφος, ήταν παραταγμένες κατά μήκος των Ελληνικών συνόρων και περίμεναν ετοιμοπόλεμες το σύνθημα.

Οι Έλληνες όμως ενθυμούμενοι την ένδοξη ιστορία τους βροντοφώναξαν το «Όχι!» απέναντι στην τότε φασιστική Ιταλία. Αντιτάχθηκαν στις δυνάμεις του Άξονα, αντιστάθηκαν στην Γερμανική Κατοχή, άντεξαν στις κακουχίες του πολέμου και στη φοβερή πείνα που ακολούθησε. Από τότε πέρασαν αρκετές δεκαετίες. Αλήθεια, πόσοι από εμάς τους Νεοέλληνες θυμόμαστε συχνά αυτή την ένδοξη σελίδα της Ιστορίας μας; Δυστυχώς στις ημέρες μας κάποιοι που εκτελούν διαταγές ξένων και σκοτεινών δυνάμεων, προσπαθούν να σβήσουν αυτές τις μνήμες από τη ζωή μας. Θέλουν η λήθη να σκεπάσει την ένδοξη Ιστορία μας. Αυτοί οι ξεδιάντροποι που βρίσκονται σε διάφορα πόστα της Ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής υποστηρίζουν πως όλα αυτά έγιναν κάποτε και δεν έχουν να πουν τίποτα σε εμάς σήμερα. Οι άνθρωποι αυτοί πολεμούν με μανία οτιδήποτε το Ελληνικό και πατριωτικό!

Όσο όμως και αν προσπαθούν να επιβάλουν σιωπή, να συσκοτίσουν την αλήθεια, να «θάψουν» το πνεύμα του ’40, δεν θα το πετύχουν, διότι θα μιλήσει η ίδια η Πίνδος. Η φωνή της Πίνδου θα βροντοφωνάξει και θα μας ξυπνήσει. Θα μιλήσουν οι πέτρες, οι βράχοι της. Θα μιλήσουν τα Ηπειρωτικά περήφανα βουνά. Τα βουνά εκείνα που τα βάδισαν ήρωες, που πάνω τους άφησαν την πνοή τους παλληκάρια. Θα μιλήσουν τα χώματα εκείνα που ποτίσθηκαν με το αίμα των ηρώων στρατιωτών μας. Θα μιλήσουν για τη δυνατή πίστη των Ελλήνων εκείνης της εποχής. Μια πίστη που την είχαν τόσο εκείνοι που πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή όσο και εκείνοι που έμειναν στα μετόπισθεν και συνόδευαν τους πολεμιστές μας με την προσευχή τους. Η Πίνδος μας θα μιλήσει για τον ηρωϊσμό και τη λεβεντιά των στρατιωτών μας. Φωνάζει ακόμη η Πίνδος και για τις ηρωϊκές Ηπειρώτισσες γυναίκες.

28^η Οκτωβρίου 2018. Η φωνή της Πίνδου ας ακουσθεί ιδιαίτερα σήμερα, στις δύσκολες ημέρες για την Πατρίδα μας, που πολλές και ποικίλες ανθελληνικές φωνές ακούγονται. Η φωνή της Πίνδου ας ακουσθεί σήμερα που κάποιοι πολιτικοί νάνοι παραχωρούν το όνομα της Μακεδονίας στο κρατίδιο των Σκοπίων, που δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία Μακεδονία. Τρίζουν τα κόκκαλα του Παύλου Μελά, του Καπετάν Άγρα και όλων των ηρώων του Μακεδονικού Αγώνα. Οι σύγχρονοι αυτοί εφιάλτες παραχωρούν τα εδάφη της Ελλάδας για να απολαμβάνουν των διαφόρων προνομίων που έχουν. Και μάλιστα αυτοί οι πολιτικοί νάνοι σχεδιάζουν να δώσουν «λύσεις» και για άλλα πονεμένα κομμάτια του Ελληνισμού. Ας ακουσθεί λοιπόν η φωνή της Πίνδου που φωνάζει για ηρωϊσμό, γενναιότητα, περηφάνια, για πίστη δυνατή. Το πνεύμα του ’40 ξαναζεί στους Έλληνες που αντιστέκονται και αγωνίζονται.

Αγαπητοί μου φίλοι, όλοι λοιπόν ας αρχίσουμε τον αγώνα, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, μικροί, μεγάλοι, νέοι, κλήρος και λαός, όλοι μαζί γενναίοι, δυνατοί, πιστοί, αντάξιοι της ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας. Και τότε δύσκολα ήσαν όλα, και πείνα και φτώχεια. Και τότε πάλι μόνοι μας ήμασταν, χωρίς συμμάχους. Ενωθήκαμε όμως όλοι στο κοινό χρέος, ενωθήκαμε στο καθήκον, ενωθήκαμε στην προσευχή. Μην ακολουθούμε τις δήθεν «προοδευτικές» φωνές που θέλουν την καταστροφή της Ελλάδας. Ας τιμήσουμε με τον προσωπικό μας αγώνα όλους αυτούς τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Μην ακολουθούμε τους ανόητους, που ζούνε μόνο για να απολαμβάνουν τις επίγειες ηδονές, χωρίς να έχουν κανένα ιδανικό. Ας αναστήσουμε και πάλι το Ρωμαίϊκο! Να ξαναζήσουν οι μεγάλες ώρες της Πίνδου. Ζήτω η Πατρίδα μας! Ζήτω το Έθνος!

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ, ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ »

« ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ: ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΤΑΙ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ ΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΛΟΓΟ »

Ο Άγιος Δημήτριος, εμπνέει με το βίο του, το μαρτύριό του, αλλά και τα θαύματά του τον ορθόδοξο αγιογράφο, ο οποίος συνθέτει ποικίλες εικόνες.

Ο Άγιος Δημήτριος συχνά απεικονίζεται μπροστά στο Μαξιμιανό, στη φυλακή, ευλογώντας το Νέστορα, αλλά επιπλέον επειδή ο Άγιος Δημήτριος είναι και ένας από τους στρατιωτικούς και συγχρόνως προστάτης της Θεσσαλονίκης, που πολλές φορές έσωσε από διάφορους κινδύνους, οι παραστάσεις, στις οποίες ο άγιος εικονίζεται στρατιωτικός, είτε πεζός είτε καβαλάρης, είναι συνηθισμένες στην ορθόδοξη αγιογραφία.

Μεταξύ αυτών των αγιογραφιών ο Άγιος Δημήτριος απεικονίζεται και έφιππος σε κόκκινο άλογο, σε αντίθεση με το λευκό άλογο του Άη Γιώργη.

Στην εικόνα αυτή ο άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται καβαλάρης με στρατιωτική στολή πάνω σε κόκκινο άλογο φονεύοντας με το δόρυ του τον τσάρο των Βουλγάρων Σκυλογιάννη. Πρόκειται για το θαύμα που έγινε τον Οκτώβριο του 1207 έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης.

Ο τσάρος των Βουλγάρων Ιωαννίτζης που οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν Σκυλογιάννη, φονεύτηκε κατά την παράδοση από τον άγιο Δημήτριο, όταν εκείνος πολιορκούσε τη Θεσσαλονίκη. Στο πρόσωπο του αγίου Δημητρίου η Θεσσαλονίκη βλέπει πάντοτε τον προστάτη της, το στήριγμά της. (Η απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους το 1912 συνέπεσε με την ημέρα της γιορτής του αγίου μας).

Δίκαια ο άγιος Δημήτριος αποκαλείται από τον υμνωδό της Εκκλησίας «ο μέγας φρουρός της Θεσσαλονίκης, ο ρύστης εν τοις κινδύνοις ο εξαίρετος, πρόμαχος ο κράτιστος» (Κανών δεύτερος). Σ’ έναν άλλο Κανόνα, που συνέθεσε ο Συμεών Θεσσαλονίκης, ο άγιος Δημήτριος φέρεται να λέει στην προστατευόμενή του πατρίδα Θεσσαλονίκη «…μη φοβού ουν, πατρίς μου, εμέ κατέχουσα, τους εχθρούς σου γαρ πάντας πατάξω εν Χριστώ και φυλάξω σε την τιμωσαν με».

Δίκαια παρατηρήθηκε, πως από όλες τις εικόνες του Αγίου Δημητρίου, η εικόνα του έφιππου αγίου αγαπήθηκε περισσότερο, γιατί ενσαρκώνει τα ελληνικά ιδεώδη της παλληκαριάς και της λεβεντιάς. Στη συνείδηση των πιστών ο άγιος Δημήτριος δεν είναι μόνο, κατά τον υμνωδό, «κρηπίς ακατάβλητος και θεμέλιος άρρηκτος και πολιούχος, οικιστής και υπέρμαχος» της πόλεως της Θεσσαλονίκης και «εν πολλοίς και πολλάκις κινδύνοις χαλεποίς των Θεσσαλονικέων προϊστάμενος», αλλά και ο μέγας υπέρμαχος της οικουμένης.

Για τούτο ψάλλει η Εκκλησία μας, «Μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις, σε υπέμαχον η οικουμένη, αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λυαίου καθείλες την δύναμιν, εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως Άγιε, μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος» (Απολυτίκιο του αγίου).

www.dogma.gr