« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ »

Η πιο τέλεια κοινωνία, αγαπητοί μου φίλοι, που δημιουργήθηκε, είναι η κοινωνία των πρώτων Χριστιανών. Τα πάντα ρυθμίζονταν με την ανιδιοτελή αγάπη, η οποία έφθανε μέχρι θυσίας. Πίστευαν και το βεβαίωναν με την πράξη της ζωής τους, ότι μεταξύ τους είναι αδελφοί με κοινό Πατέρα τον Θεό. Τα υλικά αγαθά τα είχαν όλα κοινά. Όμως στην ιδεώδη αυτή κοινωνία, όπως μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στη σημερινή Αποστολική, παρμένη από τις Πράξεις των Αποστόλων, παρουσιάσθηκαν κάποια παράπονα. Παραπονέθηκαν οι Ελληνιστές Ιουδαίοι, διότι στη διακονία των κοινών τραπεζών παραθεωρούνταν οι χήρες και τα ορφανά τους εκ μέρους των γηγενών Εβραίων. Υπήρχαν δηλαδή προσωποληψίες και διακρίσεις, οι οποίες οδήγησαν τους πρώτους αυτούς Χριστιανούς σε φιλονικίες και τσακωμούς.

Τα παράπονα των Ελληνιστών Ιουδαίων διαβιβάσθηκαν προς τους Αποστόλους, οι οποίοι επελήφθησαν του ζητήματος. Μίλησαν προς τους Χριστιανούς, ότι δεν ήταν δυνατό να αφήσουν την προσευχή και το κήρυγμα, δηλαδή το κύριο έργο που ανέλαβαν από τον Κύριο και να ασχολούνται με τις υλικές τροφές. Δεν έπρεπε όμως και να αφήσουν το ζήτημα, που είχε προκύψει, άλυτο. Συνέστησαν στους Χριστιανούς να εκλέξουν επτά άνδρες δικαίους, «πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας» (ΠΡΑΞ. 6, 3), προκειμένου αυτοί να διακονούν στις κοινές τράπεζες και έτσι να διορθωθεί το κακό. Η πρόταση των Αποστόλων έγινε δεκτή. Οι Χριστιανοί εξέλεξαν επτά άνδρες, τους οποίους έφεραν ενώπιον των Αποστόλων. Οι Απόστολοι, αφού προσευχήθηκαν, «επέθηκαν αυτοίς τας χείρας» (ΠΡΑΞ. 6, 6), για να έλθει η Χάρη του Θεού και να τους αναδείξει άξιους της ιερής αυτής διακονίας.

Το αποτέλεσμα επήλθε, όπως το περίμεναν. Τα παράπονα σταμάτησαν, η ενότητα επανήλθε και η ειρήνη αποκαταστάθηκε μεταξύ των πιστών. Και ο λόγος του Θεού αύξανε και οι νέοι Χριστιανοί πληθύνονταν καθημερινά. Αυτά τα αποτελέσματα έρχονται, όπου υπάρχουν τίμιοι και ευσυνείδητοι διαχειριστές των κοινών, όπως οι Απόστολοι. Οι δε αρχόμενοι, όταν δεν έχουν κακή διάθεση και προκαταλήψεις, δέχονται εύκολα τίμιες και δίκαιες λύσεις που αίρουν τις ανθρώπινες αδυναμίες. Είναι σημαντικό να υπάρχει δικαιοσύνη και ισότητα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Σε αντίθετη περίπτωση, όπου επικρατούν δηλαδή η αδικία και η ανισότητα, δημιουργούνται άσχημες καταστάσεις που οδηγούν στο κοινωνικό χάος και στις επαναστάσεις. Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται αυτοί που διοικούν να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού, έτσι ώστε να φωτίζονται και να πράττουν τα σωστά.

Αν όμως στην αγία κοινωνία των πρώτων Χριστιανών, οι οποίοι ζούσαν πνευματικά, συνέβαιναν τέτοια πράγματα, επόμενο είναι και στις δικές μας κοινωνίες, οι οποίες δεν έχουν και τόσο Χριστιανικά ενδιαφέροντα, να δημιουργούνται ασυμφωνίες και αντιθέσεις. Ασυμφωνίες και αντιθέσεις παρατηρούνται στο χώρο της Εκκλησίας, στις κυβερνήσεις, στα πολιτικά κόμματα, στα σωματεία, στην οικογενειακή ζωή και γενικά όπου συμβιούν και συνεργάζονται άνθρωποι. Οι ανθρώπινες αδυναμίες είναι η κύρια αιτία των παρεξηγήσεων και των διαφωνιών. Δυστυχώς όπου εισχωρούν οι αδυναμίες των ανθρώπων δημιουργούνται μεγάλα και δισεπίλυτα προβλήματα. Για να ξεφύγουμε από αυτές τις καταστάσεις χρειάζεται να διακατεχόμαστε από ταπείνωση και υποχωρητικότητα, έτσι ώστε να επικρατεί μια κοινή γραμμή ανάμεσα στους ανθρώπους.

Οι αντιθέσεις αίρονται, όταν οι άνθρωποι κυριαρχηθούν από το πνεύμα της αγάπης. Άρχοντες και αρχόμενοι χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλία μπορούν να λύνουν κατά τον ομαλότερο τρόπο τα διάφορα κοινωνικά προβλήματα. Στη σημερινή Αποστολική περικοπή βλέπουμε ότι οι Απόστολοι έδωσαν τίμια και δίκαιη λύση. Και σήμερα στον οργανωμένο κοινωνικό βίο οι διοικούντες και οι διοικούμενοι μπορούν με την πνευματική τους καλλιέργεια να αποδέχονται λύσεις προς το συμφέρον όλων. Ο κοινωνικός βίος μπορεί να προάγεται, όταν λείπουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Ίσως κάποιοι να αντιτάξουν, ότι καλά είναι όλα αυτά, αλλά βρίσκονται στην σφαίρα της φαντασίας. Και ίσως να έχουν δίκαιο. Όμως αν δεν γίνουμε άνθρωποι, που να θέλουμε την ισότητα και την δικαιοσύνη, θα πορευόμαστε έτσι όπως πορευόμαστε και θα λέμε ότι οι άλλοι φταίνε και όχι εμείς.

Αγαπητοί μου φίλοι, η πλεονεξία, ο εγωϊσμός, η απληστία, δημιουργούν τις αντιθέσεις και υποβιβάζεται ο κοινωνικός πολιτισμός. Οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις μεταβάλλουν τις κοινωνίες μας σε ζούγκλα, όπου υπερισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου. Η γη μας παράγει πολλά αγαθά που με τη δίκαιη κατανομή τους μπορούν να ζήσουν όλοι οι άνθρωποι και να μην φθάνουμε στο σημείο να βλέπουμε τα φαινόμενα αυτών των ημερών, με τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους των χωρών της Μέσης Ανατολής, που καταφθάνουν στη χώρα μας και στην Ευρώπη. Πρωτεύουν όμως τα πνευματικά αγαθά που όταν τα βιώσουμε, τότε χαιρόμαστε δίκαια και τα υλικά. Η έννοια της Βασιλείας του Θεού είναι η προτεραιότητα των πνευματικών αγαθών που χαρίζουν και τη δικαιοσύνη στην απόλαυση και των υλικών. Μόνο έτσι θα επικρατήσει δικαιοσύνη παντού. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.

 

«ΣΕ ΤΟΝ ΑΝΑΒΑΛΛΟΜΕΝΟΝ, ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΜΕΛΩΔΟΙ»

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ »

Η σημερινή Αποστολική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, μας παρουσιάζει το τεράστιο εκπολιτιστικό έργο των Αποστόλων. Το έργο τους είναι γεμάτο από αγάπη προς τον άνθρωπο και ιδιαίτερα τον πάσχοντα. Βέβαια η μεγάλη ανθρωπιστική δράση των Αποστόλων αντιμετώπισε σκληρή αντίδραση. Η αντίδραση άρχισε από τα Ιεροσόλυμα και επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αντίδρασης αυτής ήταν οι φοβεροί διωγμοί εναντίον των μελών της Εκκλησίας με εκατομμύρια Μαρτύρων. Φρικτή ήταν η καταπίεση των δούλων, αλλά και των ελεύθερων, κάτω από την ωμή βία των Ρωμαϊκών λεγεώνων. Η Εκκλησία στην απάνθρωπη τότε κοινωνική κατάσταση παρουσιάσθηκε ως ειρηνική επανάσταση. Οι Απόστολοι με το δυναμικό τους κήρυγμα πρόσφεραν πολλά στον ταλαιπωρημένο κόσμο. Η προσφορά τους διαπνεόταν από την αγάπη, το υψηλό ήθος, την δικαιοσύνη και την ισότητα.

Τα μεγάλα μηνύματα των Αποστόλων συγκίνησαν τον Ελληνορωμαϊκό κόσμο, όπως και σήμερα τους υγιώς σκεπτομένους ανθρώπους. Η πρώτη Εκκλησία μίλησε για μία νέα κοινωνία και το πέτυχε. Και στη σημερινή εποχή με τα μηνύματα του Ευαγγελίου μπορούμε να πετύχουμε μία ανανέωση της κοινωνικής μας ζωής. Η αγάπη και η δικαιοσύνη είναι αιτήματα και του συγχρόνου ανθρώπου και εκπληρώνονται, όταν ο καθένας, ανάλογα με τις προσωπικές του δυνατότητες και τις ανάγκες των συνανθρώπων του, συμβάλλει στο κοινό καλό και έτσι καλυτερεύουν οι συνθήκες της ζωής. Όσο ενοποιούνται οι άνθρωποι κάτω από το φως του Ευαγγελίου, τόσο καλλιεργούν τις ηθικές και κοινωνικές αρετές. Με αυτόν τον τρόπο γίνονται οικοδόμοι μιας νέας ανθρωπότητας. Μη νομίζουν κάποιοι, ότι μπορούν να εργασθούν για δικαιοσύνη και ισότητα, μακριά από τον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του.

Στη σημερινή υλιστική εποχή που ζούμε, το συλλογικό στοιχείο έχει υποχωρήσει, αν δεν έχει εξαφανισθεί. Ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται σε μια υποταγή στο ατομικιστικό στοιχείο. Ακριβώς σήμερα, στην εποχή της φθαρμένης ατομικότητας, η Εκκλησία οφείλει να αναπτύξει το κοινωνικό της κήρυγμα και να συμβάλλει  στην καλλιέργεια της συλλογικής ζωής που αρχίζει από την οικογένεια. Το μήνυμα του Ευαγγελίου πρέπει να επεκταθεί και οι άνθρωποι να μπορέσουν να συνεννοηθούν και να συνεργασθούν. Να προσπαθήσουν να εφαρμόσουν τη διδασκαλία του Ευαγγελίου στην καθημερινή τους ζωή. Να εφαρμοσθεί το Ευαγγέλιο στην πράξη. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Μόνο έτσι μπορεί να καλυτερεύσει η κοινωνική ζωή μας. Αυτό το έργο οφείλουμε να το επιτελέσουμε όλοι μαζί, κληρικοί και λαϊκοί.

Στη σημερινή εποχή υπάρχουν πολλά προβλήματα, πόλεμοι, μονοπώλια επιβλαβών εμπορευμάτων, πείνα σε χώρες του τρίτου κόσμου αλλά και σε άλλες, ναρκωτικά, αλκοόλ και άλλα. Όλα αυτά απειλούν την ανθρωπότητα, μέσα στην οποία είμαστε κι εμείς. Χρειάζεται εμείς οι άνθρωποι της Εκκλησίας να γνωρίσουμε με σαφήνεια  τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας μας. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε, σύμφωνα με τη διδαχή του Ευαγγελίου, ότι δεν ανήκουμε στον εαυτό μας, αλλά σε μία κοινωνία, στην κοινωνία προσώπων, που κατευθύνει το πνεύμα του Χριστού. Δεν μπορούμε να ασχολούμαστε μόνο με τον εαυτό μας. Υπάρχουν γύρω μας και άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι ίσως έχουν και την ανάγκη μας, τη βοήθειά μας. Δεν πρέπει να φερόμαστε εγωϊστικά, αλλά να μάθουμε να προσφέρουμε στον πλησίον μας. Να προσπαθούμε να διακονούμε τον αδελφό μας.

Οι Απόστολοι παρουσιάζονται στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα να επιτελούν στο λαό «σημεία και τέρατα» (ΠΡΑΞ. 5, 12), δηλαδή προκαλούσαν τη συγκίνηση του τότε κόσμου. Και πέτυχαν και νίκησαν μέσα μάλιστα σε ένα εχθρικό κόσμο. Κι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί, εμπνευσμένοι από τη δύναμη της Ευαγγελικής διδαχής, ας εργασθούμε μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας να εγκαθιδρύσουμε την Βασιλεία του Θεού. Η Βασιλεία αυτή της αγάπης, της δικαιοσύνης, του αλληλοσεβασμού, αρχίζει από την οικογένεια και επεκτείνεται στον κοινωνικό μας περίγυρο. Ας ζωντανέψουμε την ελπίδα πρώτα μέσα στον εαυτό μας, έπειτα στα παιδιά μας, στους συνανθρώπους μας, ότι μπορούμε να καλυτερεύσουμε τις κοινωνικές μας συνθήκες. Δεν έχει χαθεί η ελπίδα. Από εμάς εξαρτάται να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας και να την κάνουμε πιο χαρούμενη και πιο ευτυχισμένη.

Αγαπητοί μου αδελφοί, οφείλουμε να κατανοούμε ο ένας τον άλλο, έτσι ώστε να μπορούμε να συνεργαζόμαστε καλύτερα και να γίνεται η ζωή μας πιο όμορφη. Να στηρίζεται η ζωή μας στις ηθικές και πνευματικές αξίες. Το πρώτο βήμα είναι να απομακρυνθούμε από τον εγωκεντρισμό και να καλλιεργήσουμε το κοινωνικό μας πρόσωπο. Αυτό το βήμα της απαλλαγής από τον φθοροποιό εγωϊσμό θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε με διαύγεια σκέψης τα σημερινά ακανθώδη κοινωνικά προβλήματα. Η καλυτέρευση μπορεί να γίνει με τη συμβολή όλων μας. Μην στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις, αλλά να ζητάμε σε κάθε τέτοια προσπάθεια τη βοήθεια του Θεού. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει η κοινωνία. Διαφορετικά ματαιοπονούμε και δεν καταφέρνουμε απολύτως τίποτα. Να μην ξεχνάμε ποτέ τον Θεό. Να είναι μπροστά μας συνεχώς. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.

« ΤΕΛΕΤΗ ΑΦΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ 2015 »

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ-Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ (ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ-ΘΕΟΛΟΓΟΥ) »

Κυριακή του Πάσχα είναι για την Εκκλησία η αφετηρία της νέας δημιουργίας. Η φθορά και ο θάνατος πλέον δεν έχουν καμία δύναμη στη ζωή του ανθρώπου και της κτίσης, αλλά «τα πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Αυτό φαντάζει οξύμωρο για τη νοοτροπία του κόσμου, καθώς όλοι διαπιστώνουμε την συνεχή καταστροφή του περιβάλλοντος, τον θάνατο που κρατά δέσμιο τον κάθε άνθρωπο, αλλά και το γεγονός ότι ο κόσμος μας ελάχιστα έχει αλλάξει, παρά τα μηνύματα και την παρουσία της πίστης στο Χριστό. Αδικίες και πόλεμοι γίνονται, τα συμφέροντα κυριαρχούν, η ζωή είναι πάντοτε απλόχερη για τους λίγους, ενώ οι πολλοί βιώνουν την δυσκολία, η πρόοδος δεν έχει εξασφαλίσει την ευτυχία, αλλά έχει εξοβελίσει το Θεό από την ζωή των πολλών.

Επομένως, το ερώτημα ποια είναι η σημασία της Ανάστασης για τον σημερινό άνθρωπο φαντάζει δυσκολοαπάντητο. Όσο κι αν η γλώσσα της θεολογίας δίνει περιγραφές του γεγονότος και φανερώνει σημεία, στα οποία θα μπορούσε κανείς να σταθεί, η πλειοψηφία των ανθρώπων περιμένει να ακούσει το «Χριστός Ανέστη» και να διασκορπισθεί, όπως περιγράφει ο στίχος: «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν». Εκτός από την φαινομενική αταραξία του κόσμου και της ζωής, το ίδιο το μήνυμα της Ανάστασης δεν φαίνεται να αλλάζει και τους πολλούς.

Είμαστε όμως τα παιδιά του Αναστημένου Θεού. Ο Χριστός δεν είναι ένα κήρυγμα ηθικής, δεν είναι ένας κοινωνικός αναμορφωτής, δεν είναι ένας απλός επαναστάτης, διαφορετικός από τους άλλους, αλλά πάντως ένας από τους πολλούς που πέρασαν από την ανθρώπινη ιστορία. Ο Χριστός είναι ο Θεός που γίνεται άνθρωπος, κρατώντας τη Θεότητά Του, για να μας κάνει θεούς κατά χάριν, δηλαδή να ζούμε αιώνια, να μας απαλλάξει από τον θάνατο και τη φθορά. Για μας που πιστεύουμε σ' Αυτόν, αλλά και για όλο τον κόσμο, και γι' αυτούς ακόμη που δεν τον πίστεψαν και δεν θα τον πιστέψουν, ο Χριστός έφερε αυτή την καινούρια δημιουργία, την Εκκλησία.

Σ' αυτήν και το τελευταίο φυλλαράκι έχει αξία, καθώς και μέσα απ' αυτό μπορούμε να θαυμάσουμε την ομορφιά της ζωής, που ο Θεός έπλασε. Μπορούμε να θαυμάσουμε το μυστήριο της αγάπης, την μεταμόρφωση του καθενός που πιστεύει κι αγωνίζεται, τη δύναμη της μετάνοιας, την δύναμη της αγιότητας που αγκαλιάζει τον Άλλο και όλο τον κόσμο. Τη δύναμη εκείνη που κάνει την Εκκλησία να προχωρά 20 αιώνες, χωρίς τα λάθη των όσων την απαρτίζουν να την καταστρέφουν, χωρίς το αίμα και οι διωγμοί να αποτρέπουν την πίστη, αλλά να την αυξάνουν. Την δύναμη εκείνη που δίνει ελπίδα και στον τελευταίο άνθρωπο της γης.

Αν τα πάντα γίνονται καινά, αν η φθορά και ο θάνατος καταργούνται, αυτό μπορούμε να το ζήσουμε, μόνο με το να δούμε τον Χριστό ως προσωπικό Θεό μας, ως Σταυρωμένο για μας προσωπικά, ως Αναστημένο για μας προσωπικά, ως ερχόμενο για μας προσωπικά. Στην σχέση βρίσκεται το νόημα της Πίστης, στη σχέση βρίσκεται το νόημα της Ανάστασης, στη σχέση με τον Χριστό επαναποκτούμε ως δωρεά την γνήσια και μοναδική ελευθερία, του να μπορούμε να είμαστε παιδιά Του, παιδιά της Ανάστασης.

Όσοι ζούμε το φως που πλημμυρίζει την κτίση, το φως που ανατέλλει από τον Πανάγιο Τάφο, όσοι ζούμε την Ανάσταση στις καρδιές μας πιστεύοντας, συγχωρώντας, κοινωνώντας με το Χριστό και τον συνάνθρωπο δεν αγνοούμε τον ταραγμένο κόσμο μας. Αγωνιζόμαστε να τον καλυτερέψουμε. Αλλά, η ελπίδα μας είναι η Αναστάσιμη Ελευθερία. Ξεφεύγουμε, ζώντας στον πλημμυρισμένο από το Φως του Χριστού εσωτερικό μας κόσμο, από ό,τι μας θανατώνει. Και γευόμαστε, μένοντας στην αναστάσιμη και σε κάθε Θεία Λειτουργία την μετάληψη του Φωτός, την μετάληψη του Χριστού, ζώντας τη χαρά στο πρόσωπο του αδελφού μας και περιμένοντας την στιγμή εκείνη που ο Αναστημένος Χριστός θα μας αρπάξει στην ουράνια βασιλεία Του, περνώντας με το Πάσχα του θανάτου στην χαρά της άλλης βιοτής, της αιώνιας, της Αναστάσιμης, της μοναδικά ελεύθερης.

Ζούμε την μυστική χαρά σήμερα, έχουμε την Αναστάσιμη φωνή του Χριστού άγκυρα ελπίδας στη ζωή μας. Δεν μένουμε στα λαογραφικά έθιμα, αλλά μετανοημένοι, σταυρωμένοι ως προς τα πάθη μας, πανηγυρίζουμε και γιορτάζουμε «μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλ' εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας», όπως λέει ο Παύλος. Και ζυμώνουμε ως μικρά ζύμη, όλο το φύραμα, καλώντας όλο τον κόσμο να μετάσχει στη χαρά. Γινόμαστε οι χριστιανοί σήμερα το προζύμι που φτιάχνει τον άρτο της ζωής, την Εκκλησία, την Ελπίδα, την Αλήθεια.

Την Ελευθερία της Ανάστασης...

  

agiameteora.net

« ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ-Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ, ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ (ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ-ΘΕΟΛΟΓΟΥ) »

Το Μεγάλο Σάββατο η Εκκλησία μας κείται στην προσδοκία της Ανάστασης. Ο Χριστός βρίσκεται στον Άδη, το σώμα Του έχει ταφεί, χωρίς όμως να γνωρίζει την φθορά που γνωρίζουν όλοι οι νεκροί, καθώς παραμένει ενωμένο με την θεότητα, ενώ η ψυχή του Χριστού βρίσκεται στην κόλαση, στο χώρο του θανάτου, όπου κηρύττει την μετάνοια. Ο Θεάνθρωπος Χριστός ολοκληρώνει το έργο της Θείας Οικονομίας, που είναι η ανάσταση όλης της Δημιουργίας και όλων των ανθρώπων, κι αυτών που ήταν εν ζωή, αλλά και αυτών που είχαν πεθάνει πριν τον ερχομό του Ιησού στον κόσμο. Ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος, νικιέται δια του θανάτου του Χριστού, και όλα κινούνται στην προσδοκία της Ανάστασης, της γνήσιας ελευθερίας.

Σ' έναν από τους πιο όμορφους ύμνους, που ολοκληρώνουν την ακολουθία του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου, διαβάζουμε τα εξής θαυμάσια λόγια: «Δεύτε ίδωμεν την ζωήν ημών εν τάφω κειμένην, ίνα τους εν τάφοις κειμένους ζωοποιήση. δεύτε σήμερον, τον εξ Ιούδα υπνούντα θεώμενοι, προφητικώς αυτώ εκβοήσωμεν. Αναπεσών κεκοίμησαι ως λέων. τις εγερεί σε, βασιλεύ; αλλ' ανάστηθι αυτεξουσίως, ο δους σεαυτόν υπέρ ημών εκουσίως. Κύριε, δόξα σοι». Το ποιητικό αυτό κείμενο αποτυπώνει το απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης, που αναφέρεται στον Ιακώβ. Ο Χριστός κοιμάται σαν το λιοντάρι, έτοιμος να ξυπνήσει, να αναστηθεί, να φέρει στον κόσμο την ελπίδα, τη χαρά της νίκης, την συντριβή του θανάτου, να φέρει στην ιστορία το πιο σπουδαίο μήνυμα, που άλλο ανώτερο δεν υπάρχει: ότι πλέον είμαστε ελεύθεροι και από το θάνατο.

Για τους περισσότερους ανθρώπους ο θάνατος είναι η έσχατη απόδειξη δουλείας. Είμαστε ανίσχυροι απέναντί του. Μπορούμε να τον απομακρύνουμε, αλλά όχι να τον υπερβούμε. Για τους περισσότερους ο θάνατος αποτελεί το βιολογικό και οριστικό τέρμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν υπάρχει λογική απόδειξη επιστροφής από το «επέκεινα», το μετά τον θάνατο, με αποτέλεσμα η θλίψη να είναι ανυπέρβλητη. Απέναντι στον θάνατο ο άνθρωπος ζει με τον φόβο ή εκείνη την ελπίδα ότι το τέλος δεν θα έλθει.

Ο Χριστός έζησε τον θάνατο, όχι ως βιολογικό τέρμα ή ως αναπόδραστη κατάσταση, αλλά ως υπακοή στο θέλημα του Πατέρα Του. Έφτασε την φύση Του, που είχε την αθανασία δεδομένη, καθώς δεν είχε αμαρτία, στο κατώφλι του θανάτου και το πέρασε σωματικά, για να μας δείξει ότι ο θάνατος είναι το τέρμα, μόνο όταν συνοδεύεται από τον χωρισμό από το Θεό. Αυτός που ζει το Θεό με υπακοή στο θέλημά Του, αυτός που αγωνίζεται εναντίον της αμαρτίας, η οποία είναι ο θάνατος, ελευθερώνεται ακόμη και από τα δεσμά του θανάτου, γιατί ακολουθεί τον Χριστό.

«Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρη», μας λέει ο Κύριος. Αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος αποτελεί για μας τους θνητούς την αφορμή, πολύν καρπό να φέρουμε, αν ζούμε με υπακοή στο Θεό. Ο Χριστός μας δίδαξε ότι αυτό είναι κατορθωτό. Αν πεθάνουμε ως προς την αμαρτία, δηλαδή νεκρώσουμε τα πάθη και τις κακίες μας, τότε ουσιαστικά φέρουμε πολύν καρπό, της αγάπης, της αρετής, της πίστης στο Θεό, γιατί αυτό είναι το θέλημά Του για μας. Αν πεθάνει ο εγωισμός μας, με την άσκηση, την προσπάθεια, την ταπείνωση, την θυσία, τότε πολύν καρπό φέρουμε. Τραβάμε την χάρη και το έλεος του Θεού και τότε, ακόμα και ο βιολογικός θάνατος είναι το σημείο εκείνο της ζωής που μας απαλλάσσει από την φθορά και την αμαρτία και μας φέρνει κοντά σ' Αυτόν που πέθανε για μας, τον Χριστό.

Ο Χριστός αναπαύεται στον τάφο σωματικά. Ο Χριστός κηρύττει στον Άδη τη Ζωή. Και θα αναστηθεί ως ο λέων, αυτεξουσίως, και θα τραβήξει μαζί Του όσους τον πίστεψαν, αλλά και όσους τον πιστεύουν, όσους τους αγγίζει το μήνυμα, το πρόσωπο, η κοινωνία μαζί Του. Ελευθερωνόμαστε από το θάνατο, χάρις στον θάνατο του Σωτήρα. Όλα πλέον είναι διαφορετικά. Δεν φοβόμαστε το θάνατο, γιατί θα μας πάει σ' Αυτόν που μας αγαπά και αγαπούμε. Και θα περιμένουμε την Δευτέρα Παρουσία, για να γευτεί και το σώμα μας, αυτή την ανεκλάλητη χαρά. Αυτή την ανεκλάλητη ελευθερία. Αυτή την ανεκλάλητη αιώνια ζωή.

Στο Μεγάλο Σάββατο βρίσκονται τα σώματα των ανθρώπων που έφυγαν από αυτή τη ζωή. Μα όσοι ζούμε την πίστη, όσοι αγαπούμε, όσοι συγχωρούμε, όσοι κοινωνούμε έχουμε μπει ήδη στην ογδόη ημέρα. Την ημέρα της Εκκλησίας. Την Ημέρα της Ανάστασης. Την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου...

agiameteora.net