« ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΕΠΙΔΕΙΞΗ F-16 ΖΕΥΣ 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ »

« ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ – ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ »

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, βλέπουμε τον Κύριο να φθάνει στη χώρα των Γαδαρηνών, που βρισκόταν στην απέναντι όχθη από τη Γαλιλαία. Εκεί, λοιπόν, Τον συνάντησε κάποιος άνθρωπος που είχε κυριευθεί από πολλά δαιμόνια επί πολλά  χρόνια και είχε καταντήσει θηρίο ανήμερο. Δεν φορούσε ρούχα, δεν έμενε σε σπίτι και τριγυρνούσε στα μνήματα. Και επειδή τα δαιμόνια τον έφερναν σε κατάσταση αγριότητας, τον έδεναν οι άνθρωποι με αλυσίδες βαριές να μην κάνει κανένα κακό. Αλλά αυτός τις έσπαζε και τα δαιμόνια τον οδηγούσαν στις ερημιές. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν που τρομοκρατούσε άθελά του τον κόσμο, τώρα τρομοκρατήθηκε καθώς αντίκρισε τον Κύριο και από το φόβο του έβγαλε δυνατή κραυγή. Κι αφού έπεσε μπροστά στα πόδια του Χριστού φώναξε δυνατά να μην τον βασανίσει.

Στην ερώτηση του Χριστού «Ποιο είναι το όνομά σου;» (ΛΟΥΚΑ 8, 30), εκείνος ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος απάντησε «Λεγεώνˑ γιατί είχαν μπει μέσα του πολλά δαιμόνια» (ΛΟΥΚΑ 8, 30). «Τα δαιμόνια. Λοιπόν, Τον παρακαλούσαν να μην τα διατάξει να πάνε στην άβυσσο» (ΛΟΥΚΑ 8, 31). Αλλά καθώς υπήρχε εκεί κοντά στο βουνό ένα κοπάδι από χοίρους που έβοσκαν, Τον παρακαλούσαν να τους επιτρέψει να μπουν στα ζώα αυτά. Ο Κύριος τους το επέτρεψε. Το θέαμα ήταν φρικτό! Μόλις τα δαιμόνια βγήκαν από τον άνθρωπο και μπήκαν στους χοίρους, το κοπάδι όρμησε με ασυγκράτητη μανία προς τον γκρεμό. Τα ζώα με ορμή έπεσαν από ψηλά κάτω στη λίμνη και πνίγηκαν όλα. Μόλις οι βοσκοί είδαν το συγκλονιστικό αυτό γεγονός, έφυγαν και το είπαν στους ανθρώπους που βρίσκονταν στην πόλη και στην ύπαιθρο. Τους είπαν ακριβώς τι είχε γίνει.

Μέσα από το εκπληκτικό αυτό θαύμα μπορεί να δει κανείς σε ποια κατάσταση οδηγεί ο διάβολος κάθε άνθρωπο που κυριεύει. Τα πονηρά και ακάθαρτα πνεύματα, όταν εισέρχονται στον άνθρωπο, του σαλεύουν το νου και την ψυχή και τον απογυμνώνουν από την Χάρη του Θεού. Τον καθιστούν ακυβέρνητο, κτηνώδη και δαιμονιώδη. Τον απομονώνουν από τους συγγενείς και τους φίλους του. Τον οδηγούν στους τόπους της φρίκης και του θανάτου. Διότι οι δαίμονες, επειδή μισούν τον Θεό και τον άνθρωπο, αισθάνονται μεγάλη ηδονή να ταλαιπωρούν τα όντα του Θεού και να τα οδηγούν στον σωματικό και στον ψυχικό θάνατο. Το καταχθόνιο αυτό έργο τους το επιτελούν όχι μόνο στους δαιμονισμένους, αλλά σε κάθε άνθρωπο. Οι δαίμονες έχουν αυτή την εργασία, να οδηγούν τους ανθρώπους στη δυστυχία και στην απώλεια. Όταν τα καταφέρουν μόνο τότε ικανοποιούνται.

Ενώ όμως όλοι μας ξέρουμε πόσο μεγάλο κακό προξενούν οι δαίμονες στον άνθρωπο και με πόση φοβερή πανουργία μας πολεμούν, πολλές φορές γινόμαστε θύματά τους. Δελεαζόμαστε από τις υποσχέσεις τους και γινόμαστε σκλάβοι στα πάθη και στην εξουσία τους. Ο διάβολος, μας λέει ο Χρήστος Γιανναράς, είναι «η πρώτη αρχή της ανταρσίας ενάντια στο Θεό, η πρώτη διαστροφή της προσωπικής ελευθερίας. Ενσαρκώνει τη δυνατότητα της ανταρσίας, γι’ αυτό και είναι ο πειρασμός του ανθρώπου. Η επανάσταση της ελευθερίας του ανθρώπου απέναντι στο θέλημα του Θεού έγινε με την υπαγόρευση του διαβόλου. Και η ανταρσία της φύσεως που παρακολουθεί την περιπέτεια της ανθρώπινης ελευθερίας πραγματοποιείται κάτω από την επήρεια του διαβόλου, γίνεται όργανο του διαβόλου για την καθολική, προσωπική άρνηση του θελήματος του Θεού που αυτός ενσαρκώνει» (Η μεταφυσική του σώματος, σελίδα 96).

Μετά το θαύμα του Χριστού πάνω στον δαιμονισμένο, άλλαξαν πλέον όλα. Αυτός ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος ηρέμησε και έγινε ταπεινός μαθητής του Κυρίου. Μόλις οι κάτοικοι της περιοχής αντίκρισαν τον πρώην δαιμονισμένο να κάθεται ήρεμα δίπλα στον Κύριο ντυμένο και μυαλωμένο, φοβήθηκαν. Και όλοι με μια φωνή, αντί να ζητήσουν από τον Κύριο να μείνει κοντά τους, Τον παρακάλεσαν να φύγει από τον τόπο τους. Και αυτό το έκαναν γιατί φοβήθηκαν μην τιμωρηθούν και αυτοί για τις ανομίες τους, διότι το χοιρεμπόριο τότε ήταν παράνομο. Και ο Κύριος έφυγε από κοντά τους. Ο Χριστός ποτέ δεν πιέζει τους ανθρώπους να Τον αποδεχθούν. Αντίθετα ο άνθρωπος που θεραπεύθηκε Τον παρακαλούσε να μείνει μαζί του. Ο Χριστός όμως του είπε να φύγει, με τα παρακάτω λόγια: «Γύρισε στο σπίτι σου και διηγήσου όσα έκανε σ’ εσένα ο Θεός» (ΛΟΥΚΑ 8, 39).

Αγαπητοί μου φίλοι, σε αυτή τη δαιμονοκρατούμενη εποχή που ζούμε, όπου πολλοί άνθρωποι παραμορφώνονται παρασυρμένοι από την αρπακτική μανία του διαβόλου, εμείς οι πιστοί Χριστιανοί δεν πρέπει να φοβόμαστε. Στα χέρια του Χριστού είναι η ιστορία του κόσμου και η δική μας. Αυτός κυβερνά τα σύμπαντα, στα χέρια Του είναι η ζωή μας. Ο διάβολος δεν έχει καμία εξουσία πάνω μας, αν εμείς δεν του τη δώσουμε με τη συγκατάθεσή μας. Ας εμπιστευόμαστε λοιπόν τη ζωή μας στον Βασιλιά της Κτίσης, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ζώντας μέσα στην Χάρη των Ιερών Μυστηρίων, για να ασφαλιζόμαστε κάτω από την κραταιά εξουσία Του και να πλημμυρίζουμε από το φως Του. Μόνο κοντά στον Χριστό υπάρχει πραγματική ασφάλεια. Μόνο κοντά στον Χριστό μπορούμε να ειρηνεύσουμε και να απολαύσουμε την γνήσια γαλήνη. Μόνο κοντά στον Χριστό έχουμε ελπίδα σωτηρίας.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

«ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ ΑΙΓΙΟΥ»

Το Σάββατο, 18 Οκτωβρίου 2014, πραγματοποιήθηκε ο καθιερωμένος Αγιασμός για την έναρξη της νέας Κατηχητικής περιόδου, στο Κατηχητικό Σχολείο του Ιερού Ναού Αγίου Αλεξίου Αιγίου. Ακολούθησε η εγγραφή των παιδιών και η διανομή γλυκίσματος. 

« ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ »

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αγαπητοί μου φίλοι, μας παρουσιάζει, στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, τον Χριστό να πηγαίνει σε μια πόλη που την έλεγαν Ναΐν. Μαζί του ήταν αρκετοί μαθητές και πολύ πλήθος. Την ώρα που πλησίαζαν την πύλη της πόλης αυτής, έβγαζαν ένα νεκρό, τον μονάκριβο γιο μιας μάνας, που μάλιστα ήταν και χήρα. Όταν είδε ο Κύριος την χήρα την παρηγόρησε και αμέσως πλησίασε τον νεκρό και τον ακούμπησε προστάζοντάς τον να σηκωθεί. Και αμέσως ο νεκρός ανακάθισε μέσα στο φέρετρο και άρχισε να μιλάει. Ο Χριστός τότε τον παρέδωσε στην μητέρα του. Ο κόσμος μετά από το θαύμα αυτό κυριεύθηκε από δέος και άρχισε να δοξάζει τον Θεό λέγοντας: «Μεγάλος προφήτης εμφανίσθηκε ανάμεσά μας!» και «Ο Θεός ήλθε να σώσει τον λαό του!» (ΛΟΥΚΑ 7, 16). Και ποιος δεν θα θαύμαζε ένα τέτοιο γεγονός!

Μπροστά στο μυστήριο του θανάτου μας τοποθετεί η σημερινή Ευαγγελική διήγηση της ανάστασης του γιου της χήρας της Ναΐν: «Μη κλαίε…νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι» (ΛΟΥΚΑ 7, 13-14). Το σκοτεινό αίνιγμα του θανάτου φωτίζεται και η θλίψη διαλύεται, καθώς η πηγή της ζωής, ο Χριστός, συναντά τον θάνατο και τον συντρίβει. Ο θάνατος είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός, που φαινομενικά τερματίζει το θαύμα της ζωής. Ο θάνατος μας κάνει να φοβόμαστε για την ύπαρξή μας, αλλά και να πονάμε για τους ανθρώπους που αγαπάμε, καθώς φεύγουν από την παρούσα ζωή. Αν, όμως, ο θάνατος του ανθρώπου είναι διάλυση και αφανισμός, τότε δεν θα υπάρχει και Θεός. Μία τέτοια θεώρηση του θανάτου είναι άρνηση του Θεού, αφού ο Θεός «θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων» (ΣΟΦ. ΣΟΛ. 1, 13). Ο Θεός δεν έχει σχέση με τον θάνατο, αφού ο Ίδιος είναι η Ζωή.

Ο θάνατος, έστω κι αν φαίνεται πως είναι το φυσιολογικό τέλος μιας διαδικασίας φθοράς, στην πραγματικότητα είναι αφύσικος, γιατί δεν έχει τη ρίζα του στον Θεό. Προέρχεται από μια δύναμη που είναι αντίθετη με το σχέδιο του Θεού, η οποία εισήλθε στον κόσμο «δια της αμαρτίας» (ΡΩΜ. 5, 12), κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου. Είναι τραγικό λάθος να πιστέψουμε ότι η Χριστιανική διδασκαλία μας συμφιλιώνει με τον θάνατο, αφού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να ζει αιώνια. Ο λόγος του Ευαγγελίου και το Μυστήριο της Εκκλησίας δεν μας συμβιβάζουν με τον θάνατο, αλλά μας δίνουν τη δυνατότητα να τον υπερνικήσουμε εν Χριστώ. Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής, ο «διδούς πάσι ζωήν και πνοήν κατά πάντα (ΠΡΑΞ. 17, 25). Δεν είναι δυνατόν από τον Θεό να εκπορεύεται θάνατος. Εκπορεύεται μόνο Ζωή. Ο Θεός είναι η πηγή της Ζωής.

Το θαύμα της ανάστασης του νεκρού παιδιού από τον Χριστό αποκαλύπτει την αλήθεια για την ζωή και τον θάνατο. Ο Χριστός είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Η παρουσία Του γεμίζει τα πάντα και διαλύει τον φόβο του θανάτου. Ζωή είναι η σχέση και η κοινωνία μαζί Του και θάνατος η άρνηση της αγάπης Του. Τα βιολογικά φαινόμενα μεταμορφώνονται μέσα στο φως της Ανάστασης του Χριστού, γι’ αυτό και η ζωή για τον πιστό δεν είναι απλά η φυσική επιβίωση ούτε θάνατος η τελευταία πράξη της. Είναι το πέρασμα στην πραγματικότητα της αιωνιότητας, στην ολοκλήρωση της ζωής. Ο βιολογικός θάνατος παρουσιάζεται ως αναγκαίο κακό, συνέπεια της πτώσης μας. Γι’ αυτό και μπροστά στην τραγωδία του θλιβόμαστε και κλαίμε. Αυτό δεν είναι κακό, αφού και ο Ίδιος ο Χριστός δάκρυσε στον τάφο του Λαζάρου. Δεν έμεινε απαθής, αν και γνώριζε ότι θα τον αναστήσει.

Ο θάνατος για εμάς τους Χριστιανούς δεν μας οδηγεί στην απόγνωση και στην απελπισία. Η λύπη μας έχει την ελπίδα και την προσμονή της ανάστασης. Ο άνθρωπος και ο κόσμος είναι δημιουργήματα του Θεού και δεν έγιναν, για να πεθάνουν και να σβήσουν, αλλά για να ζήσουν. Αυτή η αλήθεια μας λέει ότι, όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, δεν είναι δυνατόν να χάνεται η ύπαρξή του, δεν μπορεί να εκμηδενίζεται η ζωή, απλώς αναστέλλεται προσωρινά, «κοιμάται», για να ξυπνήσει μεταμορφωμένη και να αναστηθεί με άλλη μορφή στην αιωνιότητα της Βασιλείας του Θεού. Όπως πολύ όμορφα μας διδάσκει ο Άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, νέος άγιος της Σερβικής Εκκλησίας: «Ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι αιώνιο ον, είτε το θέλει είτε όχι. Πότε αρχίζει η αθανασία του ανθρώπου; Αρχίζει από τη στιγμή της συλλήψεώς του στην κοιλιά της μητέρας του» (Οδός Θεογνωσίας, σελίδα 261).

Αγαπητοί μου φίλοι, ο λόγος του Χριστού «μη κλαίε» (ΛΟΥΚΑ 7, 13), αλλά και το κήρυγμα της Εκκλησίας, δεν είναι μία ακόμη κοσμοθεωρία και φιλοσοφία ανάμεσα στις τόσες πολλές για τον θάνατο. Δεν είναι μία φθηνή παρηγοριά, για να ξεγελάσει την τραγική μοίρα της ανθρώπινης φύσης με το ψέμα της, αλλά είναι ζωή και αλήθεια που σώζει. Όπως παρατηρεί ένας μεγάλος θεολόγος των ημερών μας, ο πατήρ Μιχαήλ Καρδαμάκης: «Η Ανάσταση είναι νίκη πάνω στο θάνατο, θανάτωση του θανάτου, κατάλυση του κράτους του θανάτου, δια του θανάτου του Θεού» (Κεφάλαια Κατανυκτικά, σελίδα 196). Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν φαίνεται να αποδέχεται το Χριστιανικό κήρυγμα της ανάστασης. Αυτό μαρτυρεί ο τρόπος και η στάση ζωής του. Και γι’ αυτό τρομάζει και απελπίζεται μπροστά στο γεγονός του θανάτου. Μόνο η σταθερή βεβαιότητα, ότι ο Χριστός είναι η Ζωή, μας απαλλάσσει από την απελπισία του θανάτου.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ – ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ »

« ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ »

Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές παραβολές που δίδαξε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Και μάλιστα την εξηγεί υποδειγματικά ο Ίδιος. Και η εξήγηση του Χριστού δεν είναι περιττές διδασκαλίες, αλληγορίες και λεγόμενοι στοχασμοί, κουλτουριάρικα λόγια, που μας απομακρύνουν όλα από την απλή αλήθεια του λόγου του Θεού. Η αλήθεια βέβαια δεν βρίσκεται στο γράμμα αλλά στο πνεύμα των Γραφών, γι’ αυτό οι Γραφές δεν θέλουν μόνο εξήγηση, αλλά και ερμηνεία. Βέβαια θα πρέπει πρώτα να καταλάβουμε το γράμμα, για να προχωρήσουμε ύστερα και στην εμβάθυνση στο πνεύμα των Γραφών. Κι επειδή στα ιερά κείμενα δεν υπάρχουν λέξεις τυχαίες και περιττές, γι’ αυτό κάθε εξήγηση και ερμηνεία πρέπει να ξεκινά από την ακριβή σημασία των λέξεων. Είχε απόλυτο δίκιο ο Φιλόσοφος Αντισθένης που έλεγε: «Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις» (Αντισθένης, αποσπ. 38.8, Caizzi).

Στη σημερινή παραβολή του σπορέα βλέπουμε ότι ο λόγος του Θεού δεν καρποφορεί σε όλες τις περιπτώσεις. Ο δρόμος, οι πέτρες, τα αγκάθια είναι οι τρεις περιπτώσεις, όπου ο λόγος του Θεού δεν είχε το ποθούμενο αποτέλεσμα. Μένει μια τέταρτη περίπτωση, όπου ο λόγος του Θεού έπεσε σε γόνιμο έδαφος και καρποφόρησε. Θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα ότι ο λόγος του Θεού δεν καρποφορεί πάντα. Και σε αυτό δεν φταίει ο λόγος του Θεού, αλλά η δική μας αδιαφορία και σκληρότητα. Όταν αδιαφορούμε για τον θείο λόγο, αδιαφορούμε για τον ίδιο τον Χριστό. Γιατί ο λόγος του Θεού είναι ο Ίδιος ο Υιός, που θα κρίνει τον κόσμο. «Ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου, έχει τον κρίνοντα αυτόνˑ ο λόγος ον ελάλησα εκείνος κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (ΙΩΑΝ. 12, 48). Θα κριθούμε όλοι γι’ αυτή την αδιαφορία μας απέναντι στον θείο λόγο.

Ο Προφήτης Ησαΐας σε μια ποιητική εικόνα εκφράζει ως εξής αυτή την αλήθεια. Ο λόγος του Θεού, λέει, που λαλήθηκε στους ανθρώπους, δεν θα πάει χαμένος. Δεν θα μείνει άπρακτος και δεν θα γυρίσει στον Θεό χωρίς αποτέλεσμα. Ο λόγος του Θεού είναι σαν τη βροχήˑ η βροχή πέφτει από τον ουρανό και κάνει τον κύκλο της, για να γυρίσει πάλι στα σύννεφα. Ποτίζει τη γη, γίνεται χιόνι και πάγος στα βουνά, λιώνει κι ανοίγουν οι πηγές και τρέχουν τα ποτάμια και πέφτουν στις θάλασσες και γεμίζουν οι λίμνες και γίνεται ατμός και πάλι φορτώνει ο ουρανός. Το ίδιο και ο θείος λόγος, κάνει τον κύκλο του και ξαναγυρίζει στον Θεό. Η γη, που παίρνει τη βροχή και πίνει το νερό και γεννά, για να θρέψει εκείνους που τη σκάβουν, αυτή έχει την ευλογία του Θεού. Μα όταν φυτρώνει αγκάθια και τριβόλια, τότε σαν άχρηστη τραβά πάνω της τη θεία οργή και της μέλλει να καεί. Το ίδιο κι εκείνοι που πίνουν άδικα το νερό του θείου λόγου, θα περάσουν από φωτιά. (ΗΣ. 55, 14).

Υπεύθυνοι απέναντι στον λόγο του Θεού είναι και όσοι κηρύττουν. Οι κήρυκες του θείου λόγου, κληρικοί και λαϊκοί, να μη λυπούνται και να μην κουράζονται να σπέρνουν. Όποιος σπέρνει και τσιγκουνεύεται, αυτός θα θερίσει λίγα, κι όποιος σπέρνει με απλοχεριά, αυτός θα θερίσει πολλά. Η Εκκλησία έχει χρέος να σπέρνει τον λόγο του Θεού στους ανθρώπους. Δεν θα πρέπει όμως να πετάει τον λόγο, να πετάει «τα άγια τοις κυσί» και να θέτει «τους μαργαρίτας έμπροσθεν των χοίρων» (ΜΑΤΘ. 7, 6). Η Εκκλησία δεν πρέπει να ποτίζει εκείνους που δεν διψάνε και δεν μπορεί να τρέχει πίσω από εκείνους, που περιφρονούν και χλευάζουν τον λόγο. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για τη στάση τους. Η Εκκλησία είναι υπεύθυνη ενώπιον του Θεού, για εκείνους που θέλουν να σωθούν, όχι για τους αδιάφορους. Και ας υποστηρίζουν μερικοί ότι χρέος της Εκκλησίας είναι να φέρει όλους στους κόλπους της.

Η Εκκλησία δεν είναι υποχρεωμένη να φέρει με το ζόρι κοντά της τους περιφρονητές της. Φθάνει να έκανε το χρέος της μία και δύο φορές, καθώς γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (ΤΙΤ. 3, 10). Αιρετικός είναι κάθε περιφρονητής του λόγου του Θεού, και η Εκκλησία, αφήνοντας τους περιφρονητές να κοιτάζουν και να μη βλέπουν και να μην ακούνε και να μην καταλαβαίνουν, αγκαλιάζει με στοργή τα παιδιά της, εκείνα που ακούνε με εμπιστοσύνη και ρωτούν και θέλουν να μάθουν για τη σωτηρία τους. Η Εκκλησία είναι η βρύση, που πάντα τρέχει, κι όσοι διψούν έρχονται και πίνουν. Η Εκκλησία είναι ανοικτή για όλους τους ανθρώπους. «Η Εκκλησία – κατά τον καθηγητή Χρήστο Γιανναρά – δεν είναι μια “κάστα” καθαρών και ηθικών ιδεολόγων, αλλά είναι η αμαρτωλή σάρκα του κόσμου που προσλαμβάνεται από τον Χριστό και μεταμορφώνεται σε υπόσταση ζωής – ζωής αιωνίου» (Η Νεοελληνική Ταυτότητα, σελίδα 181).

Αγαπητοί μου φίλοι, όσοι ασχολούνται με τον λόγο του Θεού να μην βιάζονται να δούνε καρπό. Ο καρπός θα έλθει με τον καιρό του. Ο σπόρος σαπίζει κάτω από το χώμα κρυφά και αθόρυβα και γίνεται ένα με τη γη, για να φυτρώσει και να φέρει καινούργιο καρπό. Και ο λόγος του Θεού μέσα στην καρδιά του πιστού, αθέατα και αθόρυβα φέρνει το μυστικό αποτέλεσμά του. Αφομοιώνεται και γίνεται ένα με την ψυχή του ανθρώπου, για να φυτρώσει και να φέρει καρπό σωτηρίας. Σαν το ψωμί που το τρώμε και μυστικά γίνεται ένα με το σώμα μας. Σαν την Θεία Κοινωνία, που κοινωνάμε και ο Χριστός γίνεται ένα με την ψυχή μας. Άρτος ουράνιος, άρτος Αγγέλων και μυστήριο μέγα είναι ο λόγος του Θεού. Και είναι επίκαιρο το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα γιατί μια νέα ιεραποστολική περίοδος ξεκινά για την Εκκλησία μας, με κηρύγματα, κατηχητικά σχολεία και άλλες δραστηριότητες.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

    

« ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΖΑΚΥΝΘΟ »

« ΑΠΟΨΕ ΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ ΜΟΥ – ΖΑΚΥΝΘΙΝΕΣ ΚΑΝΤΑΔΕΣ »