Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, βλέπουμε τον
Χριστό να στέκεται στην ακρογιαλιά της Γαλιλαίας και τα πλήθη να τρέχουν με
πόθο κοντά Του, προκειμένου να ακούσουν τον λόγο του Θεού. Και καθώς βλέπει
εκεί ο Χριστός δύο μικρά πλοία αραγμένα στη λίμνη, μπαίνει σε ένα από αυτά.
Είναι το πλοίο του Σίμωνα. Τότε παρακαλεί τον Σίμωνα να το σύρει λίγο πιο μέσα
στη λίμνη για να διδάξει τα πλήθη μέσα από το πλοίο αυτό. Όταν τελείωσε τη
διδασκαλία Του ο Κύριος, λέει στον Σίμωνα: «Πήγαινε στα βαθιά και ρίξτε τα
δίχτυα σας για ψάρεμα» (ΛΟΥΚΑ 5, 4). Ο Σίμων όμως με έκπληξη του αποκρίνεται:
«Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα παιδευόμασταν και δεν πιάσαμε τίποτα επειδή όμως το
λες εσύ, θα ρίξω το δίχτυ» (ΛΟΥΚΑ 5, 5). Και τότε το δίχτυ τους γέμισε τόσα πολλά
ψάρια, ώστε άρχισε να σχίζεται. Το θαύμα αυτό όντως ήταν πολύ εντυπωσιακό.
Τι νόημα όμως είχε αυτό το τόσο εντυπωσιακό θαύμα; Και γιατί ο Κύριος
πριν το επιτελέσει ζήτησε από τους ψαράδες να ρίξουν τα δίχτυα τους και μάλιστα
σε ακατάλληλη ώρα; Η απάντηση είναι η εξής. Ο Κύριος μέσα από αυτό το θαύμα
ήθελε να διδάξει πολύ μεγάλες αλήθειες στους ψαράδες της Γαλιλαίας, τους
οποίους σε λίγο θα καλούσε να γίνουν αλιείς ανθρώπων και να σαγηνεύουν στα
πνευματικά τους δίχτυα όλη την οικουμένη. Αυτό το θαύμα ήταν τύπος της
πνευματικής αλιείας τους. Και έπρεπε να χαραχθεί βαθιά στην ψυχή τους. Έπρεπε
να το θυμούνται πολύ καλά οι Απόστολοι του Κυρίου όταν αργότερα στο έργο τους
θα συναντούσαν δυσκολίες και απογοητεύσεις. Να θυμούνται και να συναισθάνονται
ότι στην πνευματική τους διακονία χωρίς τον Χριστό δεν θα μπορούσαν τίποτα να
επιτύχουν, ενώ με τη δική Του δύναμη θα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα.
Έπρεπε ακόμη να καταλάβουν οι μαθητές μέσα από αυτό το θαύμα, ότι για να
έχουν καρποφορία στο έργο τους, θα έπρεπε να κάνουν υπακοή στα προστάγματα του
Κυρίου. Υπακοή ακόμη και σε αυτά που δεν κατανοούσε η περιορισμένη λογική τους.
Θα έπρεπε να μην υπολογίζουν κόπους και θυσίες. Αυτοί να δίνουν το χρόνο τους,
τον κόπο τους και τη ζωή τους στην
υπηρεσία του Κυρίου, για να τα μεταχειρισθεί όπως Αυτός ήθελε. Οι μαθητές
έπρεπε να έχουν τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος θα επιβραβεύσει τη θυσία τους, την
πρόθυμη υπακοή τους, την αδιάσειστη πίστη τους στη δύναμή Του. Και πράγματι
έτσι έγιναν τα πράγματα αργότερα. Οι μαθητές του Χριστού θυσίασαν την ίδια τους
τη ζωή για τον διδάσκαλό τους. Παραμέρισαν την προσωπική τους ζωή για την
διάδοση του Ευαγγελίου. Και δεν έμειναν έτσι. Επιβραβεύθηκε αυτή η θυσία από
τον Κύριο.
Όταν είδε ο Πέτρος το πρωτοφανές αυτό πλήθος των ψαριών, έπεσε στα
γόνατα του Χριστού και είπε: «Βγες από το καΐκι μου, Κύριε, γιατί είμαι
άνθρωπος αμαρτωλός» (ΛΟΥΚΑ 5, 8). Ο Χριστός όμως τον καθησύχασε και του είπε:
«Μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους» (ΛΟΥΚΑ 5, 10). Κατόπιν αφού όλοι
οι ψαράδες επανέφεραν τα πλοία στη στεριά, άφησαν τα πάντα και Τον ακολούθησαν.
Η στάση όμως του Αποστόλου Πέτρου μας δημιουργεί κάποιον προβληματισμό. Γιατί
αντί να πανηγυρίσει για το θαύμα αυτό, παρακάλεσε τον Κύριο να φύγει από το
πλοίο του; Αυτός που περίμενε από τα παιδικά του χρόνια τον Μεσσία, τώρα Του
ζητά να φύγει από τη ζωή του; Ο λόγος του Πέτρου δεν εκφράζει μια διάθεση
άρνησης του Χριστού. Αντίθετα. Ο άδολος αυτός ψαράς της Γαλιλαίας κατάλαβε ότι
μπροστά του δεν είχε έναν απλό άνθρωπο, αλλά κάτι το ξεχωριστό.
Αισθανόμενος το μεγαλείο του δεν αντέχει να ατενίσει το θεϊκό Του
πρόσωπο, αλλά πέφτει συντετριμμένος και Τον προσκυνά. Αισθάνεται τον εαυτό του
ανάξιο αυτής της θείας παρουσίας. Αισθάνεται την αγιότητα του Χριστού και τη
δική του μικρότητα και αμαρτωλότητα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε κάθε πνευματικό
άνθρωπο κάθε φορά που αισθάνεται ιδιαιτέρως έκδηλη την ευλογία του Θεού στη ζωή
του. Είναι ένα βίωμα που το νιώθουμε οι πιστοί καθώς βρισκόμαστε σε μια ιερή
ώρα της λατρείας ή σε στιγμές που αισθανόμαστε τον Θεό ολοζώντανο στη ζωή μας.
Εκείνες ακριβώς τις στιγμές αφυπνίζεται η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Μας
συνέχει τότε ο φόβος του Θεού. Φοβόμαστε την παρουσία του Θεού, αλλά ταυτόχρονα
και την ποθούμε. Πώς να πλησιάσουμε τον πάναγνο Κύριο οι ρυπαροί και ανάξιοι;
Πώς να επικοινωνήσουμε μαζί Του, όταν τα πάθη μας εμποδίζουν;
Αγαπητοί μου φίλοι, ίσως θα πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς τρόπο σκέψης.
Να ακολουθήσουμε τον δρόμο του Αποστόλου Πέτρου, αναγνωρίζοντας την
αμαρτωλότητά μας και να μην αισθανόμαστε δικαιωμένοι σαν τον Φαρισαίο της
γνωστής Παραβολής. Οφείλουμε να αισθανθούμε πόσο αμαρτωλοί είμαστε και ότι δεν
αξίζουμε τις ευλογίες του Θεού στη ζωή μας. Και να ξέρουμε ότι όσο περισσότερο
αναγνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας, τόσο περισσότερο ελκύουμε το έλεος και την
αγάπη του Κυρίου. Γι’ αυτό ας στεκόμαστε με δέος και φόβο ενώπιον του Θεού και
ας Τον παρακαλούμε ταπεινά να μη φύγει ποτέ από κοντά μας, αλλά να μένει πάντα
στη ζωή μας και να την γεμίζει με τις ευλογίες Του. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να
λάβουμε στη ζωή μας την Χάρη του Θεού. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να
επικοινωνήσουμε και πάλι με τον Θεό.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
