« ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ - ΣΑΝ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ »

« ΘΡΥΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ »

 

Οι Ρωμιοί δεν θεώρησαν ποτέ οριστικό το γεγονός της Άλωσης της Πόλης από τα «αγαρηνά σκυλιά». Γι’ αυτό αμέσως σχεδόν μετά την πτώση της Βασιλεύουσας άρχισαν να δημιουργούνται θρύλοι και παραδόσεις που συντηρούσαν την ελπίδα του Γένους, όχι μόνο για την ανάκτηση τη Κωνσταντινούπολης αλλά όλης της παλιάς Αυτοκρατορίας από τον Τουρκικό ζυγό. Παραθέτουμε εδώ μερικούς.

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ.

Οι περισσότεροι τοπικοί θρύλοι για την άλωση της Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σε ένα σημείο: όλοι δείχνουν ότι ο χρόνος σταμάτησε με την κατάληψη της ιερής πόλης της Ορθοδοξίας από τους άπιστους Τούρκους και ότι η τάξη στον κόσμο θα επανέλθει με την ανακατάληψη της Βασιλεύουσας από τους Έλληνες. Έτσι, και στην Ήπειρο υπάρχει μια αντίστοιχη λαϊκή δοξασία. Συγκεκριμένα, ένα πουλί φέρνει την αναγγελία της πτώσης της Πόλης σε μια ομάδα βοσκών που εκείνη τη στιγμή ποτίζουν τα κοπάδια τους σε ένα ποτάμι, Ο θρύλος λέει ότι στο άκουσμα της φοβερής είδησης τα νερά του ποταμίου σταμάτησαν να κυλάνε, αφού και το φυσικό στοιχείο θεώρησε ότι η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν κάτι το ανήκουστο. Το ποτάμι θα συνεχίσει και πάλι να κυλάει, μόλις απελευθερωθεί η Πόλη, συνεχίζει ο λαϊκός θρύλος…

ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΝ

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη ξεκίνησαν να καταστρέφουν τις εκκλησίες και τα μοναστήρια. Στην Αγία Σοφιά είχε καταφύγει πολύ λαός, κυρίως γυναικόπαιδα, για να αποφύγουν τον θάνατο. Όμως η παρουσία τους εκεί δεν τους έσωσε, καθώς φανατισμένοι από τους δερβίσηδες μωαμεθανοί μπήκαν στην εκκλησία και άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Ο σωρός των πτωμάτων έφτασε τα δέκα μέτρα. Όταν μάλιστα ο Σουλτάνος Μωάμεθ προσπάθησε να μπει στο ναό το άλογο του σκόνταψε πάνω στα πτώματα, Με την οπλή του το άλογο άφησε ένα σημάδι στην κορυφή ενός στύλου, το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα. Τις πιο πολλές εικόνες και τοιχογραφίες της Αγία Σοφιάς τις κατέστρεψαν οι Τούρκοι. Όταν, όμως, οι άπιστοι εισβολείς έφτασαν στον εξώστη – γυναικωνίτη και ένας τσαούσης (Τούρκος αξιωματικός) προσπάθησε με έναν πέλεκυ να καταστρέψει μια τοιχογραφία της Παναγίας που κρατά στα χέρια της τον Ιησού μωρό, έγινε το θαύμα ! Τη στιγμή που ο Τούρκος προσπάθησε να καταφέρει το πρώτο χτύπημα στην τοιχογραφία κεραυνοβολήθηκε κι έπεσε νεκρός. Τη θέση του πήρε ένας άλλος Τούρκος, αλλά την ίδια στιγμή κι εκείνος είχε την ίδια τύχη. Οι υπόλοιποι βάρβαροι πανικοβλήθηκαν απ’ το πρωτόγνωρο γι’ αυτούς θαύμα και γεμάτοι τρόμο, αλλά και σεβασμό εγκατέλειψαν την ανόσια προσπάθεια τους. Η συγκεκριμένη τοιχογραφία σώζεται μέχρι σήμερα στον δεξιό εξώστη της Αγία Σοφιάς.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στη Βασιλική Εκκλησία, ένας ιερέας τελούσε τη θεία Λειτουργία. Βλέποντας τους άπιστους να μπαίνουν, δε σκεπτόταν παρά πώς να σώσει από τη βεβήλωση τον ιερό άρτο και το πολύτιμο Αίμα του Χριστού. Ανέβηκε, λοιπόν, βιαστικός στον Άμβωνα, κρατώντας τ’ Άγιο Δισκοπότηρο κι εξαφανίστηκε σε μια μικρή πόρτα. Την έκλεισε πίσω του, μα δυστυχώς οι Τούρκοι τον είχαν δει κι έτρεξαν να τον προφτάσουν. Όταν όμως έφθασαν στο σημείο που θα έπρεπε να βρίσκεται η πόρτα, ξαφνιάστηκαν γιατί δεν είδαν παρά μόνο μια γυμνή, λεία επιφάνεια χωρίς το παραμικρό σημάδι ανοίγματος. Αγριεμένοι, προσπάθησαν να γκρεμίσουν τον τοίχο, αλλά έσπασαν τα όπλα τους, χωρίς να καταφέρουν τίποτε! -Ας φέρουν τους χτίστες του στρατού μας, αποφάσισε ο Σουλτάνος. Έτσι θα δούμε τι είναι πίσω απ’ αυτόν τον τοίχο. Οι χτίστες ήρθαν με τα εργαλεία τους κι άρχισαν να χτυπούν τον τοίχο. Παρ’ όλες τους τις προσπάθειες όμως, δεν μπόρεσαν ούτε να τον τρυπήσουν κι ομολόγησαν πως σίγουρα υπήρχε κάποιο τεχνικό μέσο, που τους ήταν άγνωστο. -Είστε ανίκανοι, φώναξε καταθυμωμένος ο Σουλτάνος και θα τιμωρηθείτε! Να φέρουν βυζαντινούς χτίστες! Τότε έφεραν βιαστικά όσους μπόρεσαν και απειλώντας τους με θάνατο, τους πρόσταζαν να ρίξουν αυτόν τον τοίχο! Μα, ούτε κι αυτοί δεν τα κατάφεραν! Γιατί, το θέλημα του θεού, πιο δυνατό από κάθε ανθρώπινη δύναμη, κρατούσε αυτές τις πέτρες δεμένες γερά, για να προστατεύει τον ιερέα. Όλους αυτούς τους αιώνες, ο ιερέας αγρυπνεί, σφίγγοντας το δισκοπότηρο, που προστάτευσε από τους άπιστους! Μα, όταν θα ξαναπάρουμε την Πόλη, η πόρτα θα ξανανοίξει μόνη της, ο ιερέας θα βγει, θα ξαναμπεί στο ιερό και θα συνεχίσει τα λόγια της λειτουργίας, από κει ακριβώς που είχε σταματήσει!

www.pemptousia.gr

« ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΕΩΣ »

Αγαπητοί μου φίλοι, «ο λόγος του Σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί, τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι» (A΄ ΚΟΡ. 1, 18), μας λέει ο Απόστολος Παύλος. Δηλαδή, «το κήρυγμα περί του Σταυρού σε εκείνους που χάνονται είναι ανοησία, αλλά σ’ εμάς που σωζόμαστε είναι δύναμη Θεού». Και πάλι εφέτος ατενίζουμε στημένο μπροστά μας τον Σταυρό του Κυρίου. Και πάλι εφέτος βρισκόμαστε μπροστά στο μεγάλο γεγονός του ενταφιασμού του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μεγάλη η σημερινή ημέρα για εμάς τους Χριστιανούς. Ο Αρχηγός της Πίστεώς μας βρίσκεται στον τάφο και ταπεινώνει τον εαυτό Του μέχρι του σωματικού θανάτου Του. Γι’ αυτό και στη σημερινή ημέρα αρμόζει η σιγή, αφού τα μυστήρια τα απόρρητα τιμώνται δια της σιγής και βιώνονται μυστικά μέσα στο χώρο της καρδιάς, πάλι δια της σιγής. Ο Χριστός κατεβαίνει στον Άδη για να καταργήσει το θάνατο.

Μυστήριο ο Σταυρός. Από όργανο καταδίκης γίνεται σύμβολο θριάμβου και τρόπαιο νίκης κατά της αμαρτίας και του θανάτου. Ζυγός δικαιοσύνης κατά τους Ιερούς Υμνογράφους της Εκκλησίας μας, αλλά και σημείο συνδέσμου ανάμεσα στους δύο κόσμους, την Βασιλεία του Θεού για τον ευγνώμονα ληστή και του Άδη για τον αμετανόητο ληστή. Ο Σταυρός θεωρείται το αποκορύφωμα της ταπεινώσεως, το έσχατο σημείο της αφάτου συγκαταβάσεως του Μονογενούς Υιού του Θεού. Πάνω όμως στον Σταυρό αποκαλύπτεται η θεία δόξα και δύναμη. Φανερώνεται η θεότητα του Ιησού Χριστού και η δυνατότητα καταργήσεως της φθοράς και του θανάτου. Με τον Σταυρό του Κυρίου μπορούμε πλέον να ελπίζουμε στην αιώνια σωτηρία μας. Η ευεργεσία του Θεού προς τους ανθρώπους είναι πραγματικά πολύ μεγάλη.

Ο Σταυρός είναι έσχατη ταπείνωση για τον αναμάρτητο Κύριο, αλλά συγχρόνως και δόξα και θρίαμβος κατά των δυνάμεων του σκότους. Πάσχει ως άνθρωπος, αλλά σώζει ως φιλάνθρωπος όλους εκείνους που θα πιστέψουν σε Αυτόν. Ο Υιός του Θεού υπέφερε έως θανάτου, όχι για να απαλλαγούμε εμείς από την οδύνη, αλλά για να είναι η οδύνη μας σαν τη δική Του. Ο Χριστός δεν μας προσφέρει ένα δρόμο που παρακάμπτει την οδύνη, αλλά ένα δρόμο μέσα από αυτή. Όχι υποκατάσταση αλλά λυτρωτική συμπόρευση. Οι Χριστιανοί που αρνούνται την οδύνη και τις δοκιμασίες στη ζωή τους επιδιώκουν έναν εύκολο Χριστιανισμό χωρίς κόπους και θυσίες. Είναι εκείνοι οι Χριστιανοί που καταφεύγουν στον Θεό όταν όλα τους πάνε καλά. Εκεί θα φανεί πόσο Χριστιανοί είμαστε, στις δοκιμασίες και στους πειρασμούς της ζωής.

Μυστήριο ο Σταυρός. Σφραγίδα σωτηρίας, σύμβολο της νέας ζωής, ζωηφόρο φυτό και ζωοποιό Ξύλο, που χαρίζει τη σωτηρία και την άφεση, αφού πάνω στον Σταυρό ο Χριστός με το ίδιο Του το αίμα υπέγραψε την ελευθερία μας από τα δεσμά του διαβόλου και της αμαρτίας. Το ξύλο του θανάτου έγινε ποθεινό και περισπούδαστο. Η αλλαγή αυτή του Σταυρού έγινε γιατί πάνω σε αυτόν θυσιάσθηκε ο Χριστός. Η θυσία του Χριστού είναι ικανή να μεταποιήσει τα πάντα. Όλα μεταμορφώνονται προς μια πνευματική κατάσταση. Ο θάνατος του Χριστού πάνω στον Σταυρό είναι πράγματι, όπως τον περιγράφει η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, ένας ζωοποιός θάνατος. Ο θάνατος του Χριστού μας ζωοποιεί και μας αλλάζει. Μας οδηγεί στην αιώνια ζωή. Με τον Σταυρό ελευθερωνόμαστε από την αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο.

Κατά την Σταύρωση έγιναν πολλά και μεγάλα θαύματα. Σκοτίσθηκε ο ήλιος, σχίσθηκε το καταπέτασμα, ανοίχθηκαν πολλά μνημεία και αναστήθηκαν νεκρά σώματα. Στο σημείο αυτό μας ενημερώνουν οι Ευαγγελιστές, πως θα είναι η ανάσταση των σωμάτων μας κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας. Όμως τίποτα δεν είναι ισάξιο της δικής μας σωτηρίας. Λίγες σταγόνες του αίματος του Κυρίου αναπλάθουν όλο τον κόσμο και γίνονται, όπως η πυτιά του γάλατος, για όλους τους ανθρώπους σύμβολο μυστικής δυνάμεως. Όμως όλα αυτά έχουν ισχύ, όταν κι εμείς είμαστε θετικοί αποδέκτες των θείων μηνυμάτων. Σαν Χριστιανοί οφείλουμε να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στον Σταυρό του Κυρίου και από εκεί να αντλούμε δύναμη και θάρρος για τις δυσκολίες της ζωής.

Αγαπητοί μου φίλοι, στεκόμαστε μπροστά στον Σταυρό, αλλά και στον τάφο του Κυρίου μας μικροί και άσημοι. Και πάλι σήμερα, αμαρτωλοί και ράθυμοι, όλοι ανεξαιρέτως, αντικρίζουμε τον Σταυρό του Κυρίου. Φορτωμένοι στους ώμους μας την φθοροποιό αμαρτία προσπαθούμε να θρέψουμε τον εαυτό μας με ξυλοκέρατα, που αυτή μας προσφέρει. Την λύτρωση μας την προσφέρει δωρεάν μόνο ο Χριστός. Την χαρά και τη σωτηρία μας την δωρίζει ο Σταυρός του Χριστού. Δεν έχουμε παρά να προσέλθουμε, τη σημερινή αγία ημέρα, και να Τον προσκυνήσουμε με την ενδόμυχη κραυγή του Ιερού Υμνογράφου «Προσκυνούμεν Σου τα Πάθη, Χριστέ» και να Τον παρακαλέσουμε να μας δείξει και «την ένδοξόν Του Ανάστασιν». Μην ελπίζουμε να σωθούμε μέσα από αλλότριους δρόμους. Μόνο μέσα από τον Σταυρό του Κυρίου μπορούμε να περπατήσουμε το δρόμο της χαράς, της ελπίδας και της σωτηρίας μας.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.