Η ζωή μας κατακλύζεται από γενικότητες. Έτσι και η Μεγάλη Εβδομάδα κινδυνεύει να γίνει μια γενικότητα. Τι θα πει Μεγάλη Εβδομάδα; Για πολλούς ανθρώπους συνδυάζεται με διακοπές. Για κάποιους άλλους είναι ρομαντικές αναμνήσεις από την παιδική ηλικία ή κάποιο φολκλορικό στοιχείο. Όμως τι σημαίνουν όλα αυτά για τη ζωή και το θάνατο; Το ερώτημα αυτό είναι το μέτρο και το κριτήριο για να κατανοήσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα.
Η Μεγάλη Εβδομάδα φανερώνει κάποια πράγματα, τα οποία είναι πολύ μεγάλα. Δεν μιλάει απλά για τον Θεό, για μια γενικότητα, η οποία μπήκε στη ζωή μας αυτονόητα, μηχανικά και ασυνείδητα. Αυτή η Εβδομάδα τον Θεό τον κάνει επώνυμο. Πρόκειται για ένα Πρόσωπο. Και αυτό το Πρόσωπο είναι ο Ιησούς Χριστός.
Η σχέση του Χριστού με κάθε άνθρωπο δεν είναι μια νοηματική σχέση. Δεν έχουμε κάποιο καλό Θεό και κάποιο κακό άνθρωπο. Αμαρτάνει δηλαδή ο κακός άνθρωπος και έρχεται ο καλός Θεός και πληρώνει για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Εδώ πρόκειται για μια προσωπική σχέση. Ο Θεός είναι ερωτευμένος με τον κάθε άνθρωπο και το δείχνει με μια ένσαρκη ιστορική πράξη.
Μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα υπάρχει κάτι πιο πραγματικό από τις γενικότητες. Όλα μας σπρώχνουν στο συγκεκριμένο γεγονός της σχέσης μας με τον Χριστό. Αυτή η διαφοροποίηση των γεγονότων που μας υπομιμνήσκονται από μέρα σε μέρα, μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα, είναι ακριβώς οδοδείκτες, ενδείξεις για το πως συντελείται αυτή η δυναμική της σχέσης με τον επώνυμο Θεό, τον προσωπικό Θεό.
Σύνδεσμος μεταξύ της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Μεγάλης Εβδομάδας είναι οι δύο ενδιάμεσες εορτές, η ανάσταση του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων. Την Κυριακή των Βαΐων, λοιπόν, έχουμε την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Ο λαός Τον υποδέχεται με μεγάλο ενθουσιασμό. Οι ζητωκραυγές είναι προανάκρουσμα της νίκης κατά του διαβόλου, της φθοράς και του θανάτου.
Το σημείο της Μεγάλης Δευτέρας είναι ο Νυμφίος. Η Εκκλησία προβάλλει την σχέση των πιστών με τον Νυμφίο Χριστό. Μια σχέση προσωπική, η οποία μας οδηγεί στην ένωσή μας με τον Θεό και τελικά στην αιώνια σωτηρία μας. Πρακτική αυτής της σχέσης είναι η ανταπόκρισή μας στον μανικό έρωτα του Χριστού.
Την Μεγάλη Τρίτη κεντρικό πρόσωπο είναι η πόρνη γυναίκα. Αυτό το συγκλονιστικό σύμβολο της εξόδου από το εγώ, της τέλειας αυταπάρνησης. Η αναγνώριση της αποτυχίας της γίνεται θρίαμβος αποδοχής. Η σωματική της πράξη, να σφουγγίσει τα πόδια του Χριστού με τα μαλλιά της, είναι το σημείο της μεταστροφής της. Το εγώ γίνεται σχέση και κοινωνία.
Την Μεγάλη Τετάρτη έχουμε το Δείπνο και τον Νιπτήρα. Το σημείο που προβάλλει η Εκκλησία είναι ο Θεός που πλένει τα πόδια των ανθρώπων, που δέχεται την προδοσία. Δηλαδή ένας Θεός που στέκεται με τόσο σεβασμό απέναντι στην ελευθερία του ανθρώπου. Δέχεται την άρνηση και τον χλευασμό των ανθρώπων.
Την Μεγάλη Πέμπτη έχουμε τον Χριστό πάνω στον Σταυρό. Ένας αδύνατος, χλευασμένος και κρεμασμένος στον Σταυρό Θεός, όπου πεθαίνει, είναι θέμα δύναμης για να κατανοήσουμε την σχέση μαζί Του και να πετύχει αυτή η σχέση.
Την Μεγάλη Παρασκευή επικρατεί ο θρήνος. Ένας χαροποιός θρήνος από τις πρώτες στιγμές. Ο Χριστός με την κάθοδό Του στον Άδη νικά τον θάνατο. « Ο Χριστός με τη θεόσωμη ταφή και την κάθοδό Του στον Άδη εγγίζει και θεραπεύει τα έσχατα όρια της παραφροσύνης και της ασχήμιας μας, που είναι ο θάνατος και η κυριαρχία του ». (Πρωτοπρεσβυτέρου Μιχαήλ Καρδαμάκη, Κεφάλαια Κατανυκτικά, σελίδα 189).
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωΐ έχουμε το προμήνυμα και το βράδυ το γεγονός της Αναστάσης, που συμπαρασύρει τα πάντα μαζί της. Ο θάνατος καταλύεται γιατί πια είναι η έσχατη δυνατότητα να διαλυθεί η ατομικότητα, να σπάσει, να διαρραγεί, να γίνει ο άνθρωπος διάτρητος, όλος κενά, ώστε να μπορέσει να τον διαπεράσει το φως της Αναστάσης.
Έτσι ολοκληρώνεται η σημαντική αυτών των ημερών. Μια σημαντική που είναι προς εύρεση, προς ανακάλυψη. Δεν είναι ένα αυτονόητο νόημα και όταν μεταποιηθεί σε ιδεολόγημα έχει χαθεί η ζωή, έχει χαθεί η σχέση. Ας εμβαθύνουμε, λοιπόν, πιο ουσιαστικά στα νοήματα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας, για να κατανοήσουμε σωστά τα γεγονότα της περιόδου αυτής.
Πρωτοπρεσβύτερος
Βασίλειος Γιαννακόπουλος.
«ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΕΝ ΑΙΓΙΩ», ΤΕΥΧΟΣ 15, ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου