Ο Ιησούς, αγαπητοί μου φίλοι, καθώς έμπαινε στην πόλη Ναΐν συνάντησε μια πένθιμη πομπή. Φίλοι και συγγενείς συνόδευαν στον τάφο ένα παλληκάρι που πρόωρα θέρισε ο θάνατος. Δίπλα στο παλληκάρι αυτό, τραγική φιγούρα στεκόταν η χήρα μητέρα του. « Όχλος της πόλεως ικανός ην συν αυτή » ( ΛΟΥΚΑ 7,12 ), μας λέει το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας. Κανείς όμως από όλον αυτόν τον κόσμο δεν έβρισκε λόγια να παρηγορήσει τη δυστυχισμένη αυτή μητέρα. Μπροστά όμως στο δράμα της σταμάτησε με ευσπλαχνία ο Χριστός, ο οποίος και ανάστησε τον υιό της, λέγοντας : «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι, και ανεκάθισεν ο νεκρός και ήρξατο λαλείν, και έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού» ( ΛΟΥΚΑ 7, 14-15 ). Τα πικρά δάκρυα του πόνου της μητέρας έγιναν δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης από την ώρα εκείνη.
Ο θάνατος είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός που ανατρέπει σχέδια και αλλάζει τη ζωή. Όπου υπάρχει ζωή και χαρά, εκεί παραμονεύει και αυτός βυθίζοντας τον άνθρωπο στην άβυσσο του πένθους και της οδύνης. Έλεγε ο Pascal : « Οι άνθρωποι ομοιάζουσι προς αλυσοδεμένους καταδίκους εκ των οποίων άλλος σήμερον, άλλος αύριον περιμένουσιν την θανατικήν εκτέλεσιν, τον θάνατον ! Ο θάνατος παρ’ όλον το αβέβαιον της ώρας του είναι το βεβαιότερον και τρομερώτερον όλων των πραγμάτων » ( Χριστιανισμός – Λογική, Πρώτος Τόμος, Θεός – Χριστός, Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακόπουλου, σελίδα 220 ). Ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα είναι μια συγκλονιστική στιγμή. Όμως η Εκκλησία μας διακηρύττει ότι για τον συνδεδεμένο με τον αιώνιο Θεό πιστό, ο θάνατος δεν είναι πια φόβητρο. Είναι μετάβαση από το θάνατο στη ζωή.
Για τους πιστούς Χριστιανούς ο θάνατος γίνεται ύπνος. Ύπνος από τον οποίο θα μας ξυπνήσει η αγγελική σάλπιγγα της Δευτέρας Παρουσίας κατά την οποία οι απ’ αιώνος νεκροί θα αναστηθούν και θα παρουσιασθούν ενώπιον του φοβερού Βήματος του Δικαιοκρίτου Χριστού για την τελική κρίση. Ο Χριστιανός που ζει μέσα στην αμαρτία φοβάται το θάνατο. Αντίθετα εκείνος που αγωνίζεται και ελπίζει στο έλεος του Θεού δεν φοβάται το θάνατο. Έλεγε ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου : « Ο πιστός δεν φοβάται τον θάνατο, και γι’ αυτό νοιώθει χαρά κι’ αγάπη » ( Ασάλευτο Θεμέλιο, σελίδα 106 ). Η ζωή του Χριστιανού είναι μια καθημερινή πάλη με το θάνατο και την αμαρτία. Στην πάλη αυτή όποιος κατορθώσει να νικήσει την αμαρτία, νίκησε και το θάνατο.
Σε αντίθεση με τον έξω κόσμο, μέσα στην Εκκλησία του Χριστού γίνεται συνεχής υπενθύμιση της ώρας του θανάτου. Ο κόσμος φοβούμενος το θάνατο τον αρνείται, ενώ η Εκκλησία τον δέχεται με γενναιότητα και τον μεταμορφώνει σε αθανασία. Ο θάνατος μέσα στην Εκκλησία μεταμορφώνεται σε ζωή και γι’ αυτό η μνήμη του θανάτου δεν προκαλεί στον πιστό άγχος και φόβο όπως συμβαίνει στον άνθρωπο που δεν βιώνει την πνευματική ζωή.
Ύστερα από όλα αυτά τίθεται το ερώτημα : Πως πρέπει να αντιμετωπίζει ο Χριστιανός το θάνατο, του εαυτού του και των αδελφών του ; Το να προαισθανθεί ο άνθρωπος το θάνατό του είναι μια μεγάλη ευλογία του Θεού γιατί έχει το χρόνο να προετοιμασθεί για την ουράνια και μόνιμη πατρίδα του. Ακόμη σε στιγμές ανθρώπινης λιποψυχίας να ζητάει το έλεος και την ενίσχυση του Θεού. Όταν βρεθούμε σε τέτοιες στιγμές να ζητήσουμε ενίσχυση από τον Θεό, προκειμένου να μην απιστήσουμε, να μη βλασφημήσουμε, να μην απελπιστούμε. Είναι φοβερό πράγμα να χάνει κάποιος συγγενικό του πρόσωπο. Όμως αυτό το συγκλονιστικό γεγονός, οφείλει να το δει από άλλη διάσταση, να το βιώσει διαφορετικά, πιο πνευματικά. Οι Χριστιανοί πρέπει να προσδοκούμε την ημέρα της κοινής Αναστάσεως, όπου πάλι θα συναντηθούμε όλοι μπροστά στον Χριστό.
Αγαπητοί μου φίλοι, στην επίγεια ζωή, σαν Χριστιανοί, οφείλουμε να προσδοκούμε την Ανάσταση των νεκρών και τη ζωή του μέλλοντος αιώνος. Αν η πίστη αυτή γίνει βίωμά μας, τότε θα μπορούμε Χριστιανικά να αντιμετωπίζουμε το θάνατο και πίσω απ’ αυτόν θα βλέπουμε το Φως της Αναστάσεως και τη χαρά της αιώνιας ζωής.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου