« ΧΑΛΑΣΟΧΩΡΗΔΕΣ » : ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ

Μοιάζει απειλητικά δυσοίωνο: Ακόμα και με δεδομένη την κατάρρευση, με τη χώρα να επιτροπεύεται, να έχει ανταλλάξει την εθνική κυριαρχία με δανεικά, ακόμα και τώρα, είναι αδύνατο να βρούμε κοινή γλώσσα συνεννόησης.

Τα κόμματα συνεχίζουν τον σκυλοκαβγά, όπως και χθες και πάντοτε, για φτηνές σκοπιμότητες ιδιοτέλειας. Οι συνδικαλιστές, με αρρωστημένη πώρωση, ιλιγγιώδη ασυνειδησία, εντείνουν στο έπακρο τον εκβιασμό για εξωπραγματικές διεκδικήσεις. Δημοσιογράφοι, κανάλια και ραδιόφωνα πουλάνε σκόπιμο κερδοφόρο πανικό ή βλακώδες ψυχολογικό νταϊλίκι. Πανεπιστημιακοί και λόγιοι στο παλκοσένικο της δημοσιότητας αναμηρυκάζουμε τα ίδια, δεκαετίες τώρα, άσπερμα και στείρα κλισέ επιπόλαιων, σχηματικών ερμηνειών της «κρίσης», μόνο για να δικαιολογήσουμε τον αυτευνουχισμό ή την υποταγή μας στην ημιμόρφωση, αν όχι σε συμφέροντα.

Λόγος ικανός να χαλινώσει το χάος της ασυνεννοησίας, δεν υπάρχει. Ούτε ήθος επαρκές, στον χώρο υψηλόβαθμων κρατικών λειτουργών ή εξωκομματικών με δημόσια αναγνώριση προσωπικοτήτων, για να διακινδυνεύσουν πρωτοβουλίες αναζήτησης κοινής γλώσσας, κοινής συνεννόησης για το πρακτέο. Να χαρακτηρίσουμε το φαινόμενο σαν γενική ηθική έκπτωση, δεν βοηθάει σε τίποτα – η καταφυγή στην ηθικολογία διευκολύνει μόνο την αποφυγή έμπρακτης ανάληψης ευθυνών και δράσης.

Ακόμα και οι μάζες οι πιο εξηλιθιωμένες από τον τζόγο, την «ποδοσφαιροφιλία», τα «εκδημοκρατισμένα» σχολειά, τον κρετινισμό της εμπορικής τηλεόρασης, ακόμα και αυτές, μπορούν από ένστικτο να ξεχωρίσουν την ειλικρίνεια από την ιδιοτέλεια. Καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν λόγια του αέρα και λόγια που γεννάνε πράξη. Όπως υπάρχει και πράξη που πρέπει να προηγηθεί για να εγγυηθεί την αξιοπιστία του λόγου. Όμως, αυτά που όλοι τα καταλαβαίνουν από ένστικτο, είναι αδύνατο να τα αντιληφθούν οι ψυχικά χαλασμένοι (και χαλασοχώρηδες) επαγγελματίες της πολιτικής. Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε τόσο πολύ τον λόγο αδέσμευτων στα κομματικά πολιτών, να θυμίζει ή να απαιτεί τα όσα οι εξουσιαστές μας οφείλουν να καταλαβαίνουν.

Είναι παραφροσύνη σκέτη, οι υπαίτιοι και αυτουργοί της οικονομικής χρεοκοπίας, της σπατάλης και κλοπής του κοινωνικού χρήματος, να τιμωρούν για τα δικά τους εγκλήματα τους αναίτιους, τα θύματα. Να ξεκινάνε περιορισμό των δημόσιων δαπανών με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τρελές αυξήσεις των έμμεσων φόρων που συντρίβουν τη φτωχολογιά, περικοπές του «κοινωνικού κράτους». Να μην διανοούνται, οι αχρείοι, να θίξουν τις δικές τους εξωφρενικές «αποζημιώσεις», τους πακτωλούς των κρατικών επιχορηγήσεων που οι ίδιοι έχουν αποφασίσει για τις συντεχνίες τους, το ασύδοτο χρήμα που ρέει στους κομματανθρώπους των κρατικών εταιρειών, της καμαρίλας τους.

Ο απελπιστικά ολίγιστος πρωθυπουργός μας δεν καταλαβαίνει (δεν έχει τις προϋποθέσεις για να καταλάβει) ότι μένοντας αμετανόητος για τις ενοχές που βαρύνουν το κόμμα του (και τον ίδιο ως άλλοτε υπουργό και προβεβλημένο «στέλεχος») μένει σε όλα αναξιόπιστος. Όσα λόγια - φούμαρα κι αν του γράφουν για να παπαγαλίζει, η αναξιοπιστία του δεν αναιρείται. Το ίδιο περίπου ισχύει και για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης : Μας εμπαίζει προκλητικά, όταν εκφέρει γνώμες και προτάσεις για «ανάκαμψη» περιστοιχιζόμενος ή εκπροσωπούμενος από φιγούρες της πιο εξοργιστικής ανικανότητας, ολιγόνοιας, πιθανόν και φαυλότητας, που υποστήκαμε στην εγκληματική κυβερνητική πενταετία του κόμματός του. Αν δεν τολμάει ή δεν μπορεί να βάλει νυστέρι στο σάπιο και απονεκρωμένο κόμμα του, πώς να τον εμπιστευθούμε να διαχειριστεί ( ή να έχει γνώμη ) για την εθνεγερσία που χρειαζόμαστε;

Αν εμείς, το λαϊκό σώμα, ξέρουμε τι θέλουμε, τότε διευκολύνουμε τις διεργασίες για να καρπίσει το αίτημά μας. Να ξέρουμε, λοιπόν, με κριτικό έλεγχο της βεβαιότητάς μας, ότι ένας ( και μόνο ) ενεργός πολίτης, με ηγετικό χάρισμα και ανιδιοτέλεια, θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν καταλύτης για να αναχαιτιστεί η παντοδαπή χρεοκοπία μας, να μεταστραφεί σε δημιουργική, καινοτόμο ανάκαμψη. Αρκεί ο λόγος του να βεβαιώνει την ανιδιοτέλεια, τον πόνο και καϋμό για την κοινωνία και την πατρίδα, αλλά και το ταλέντο του. Και να συμπέσει με διεγερμένη, για την υποδοχή τέτοιου λόγου, κοινωνική ετοιμότητα. Το διακηρύττουν και οι πιο στυγνοί τεχνοκράτες οικονομολόγοι: η οικονομία ( όπως κάθε έκφανση κοινωνικής δυναμικής ) είναι, σε μέγιστο ποσοστό, συνάρτηση του κοινωνικού «κλίματος», της κοινωνικής ψυχολογίας.

Δεν περιμένουμε από μηχανής μεσσία, αλλά ούτε είναι παραπλανητικό ή εφησυχασμός να πούμε ότι κάποιος χρειάζεται να εμπνεύσει τους πολίτες, να τους μεταγγίσει πείσμα και ελπίδα. Να τους ξεσηκώσει όπως σε δίκαιο πόλεμο, σε λαϊκή αυτοάμυνα. Να τους μπολιάσει με την περηφάνια της αντίστασης, να τους συνεγείρει στη χαρά της δημιουργίας, σε όραμα συλλογικού κατορθώματος. Δεν υπάρχει κοινωνία, οσοδήποτε εκφαυλισμένη, σαπισμένη, αποβλακωμένη, που ένας ταλαντούχος ηγέτης να μην μπορεί να την αναστήσει – το πέτυχε ακόμα και η πεθαμένη Ρωσία του αλητήριου Γιέλτσιν μόλις εμφανίστηκε ο Πούτιν, το πέτυχε με τον Ερντογάν η Τουρκία φτασμένη στον βυθό της «Εργκένεκον» και του «Σουσουρλούκ».

Σίγουρα η ανάκαμψη μόνο συλλογικό κατόρθωμα μπορεί να είναι, επίτευγμα κοινωνικό, των πολλών. Αλλά κάποιος πρέπει να πείσει τους πολλούς ότι μπορούν. Μπορούν να ξανακερδίσουν τη λεηλατημένη από ανάξιους και ανίκανους πολιτικάντηδες ζωή τους, να ξανακερδίσουν την αξιοπρέπεια του κοινού τους ονόματος. Να ξαναστήσουν κράτος από την αρχή, καινούργιους θεσμούς, κοινωνικά οράματα, στόχους πολιτισμού. Να τους πείσει ο ένας, ο ταλαντούχος στην πράξη. Στην πράξη που εγγυάται την αξιοπιστία του λόγου.

Για μία και μόνη φορά, σε αυτή την πολύ κρίσιμη (για όλους, δίχως εξαίρεση) ώρα, ας γινόταν να σιωπήσουν οι «εξυπνάδες», ο μηδενιστικός αρνητισμός, η επαγγελματική, χρυσαμειβόμενη αρνησιπατρία, ο «προοδευτικός» χλευασμός κάθε ιερού και όσιου, η «δημοσιογραφία» και τηλεοπτική «ενημέρωση» που επιμένει να σκυλεύει το τυμπανιαίο και οδωδός κουφάρι της πατρίδας. Όχι να αλλάξουν οι άνθρωποι, να μεταμεληθούν, να μεταστραφούν από οδού πονηράς – αυτά δεν γίνονται. Μόνο να σιωπήσουν, απλά και μόνο, ώσπου να περάσει το κακό.

Μήπως και, αν ανασταλούν προς ώρας ο αλαζονικός αρνητισμός, οι συμπλεγματικοί κρωγμοί της αρνησιπατρίας, οι ακκισμοί της επηρμένης ιδιοτέλειας, ξεμυτίσει ο αξιόπιστος λόγος. Και καταφέρουμε να τον αφουγκραστούμε.

Χρήστος Γιανναράς.

« Καθημερινή », 20-Ιουνίου-2010.

« Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ »

Ο εκατόνταρχος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, αγαπητοί μου φίλοι, φαίνεται ότι ήταν ένας άνθρωπος καλλιεργημένος και ευγενής. Η δύναμη της εξουσίας και του πλούτου δεν είχαν εξαλείψει την ανθρωπιά του. Ήταν ένας άνθρωπος ταπεινός και προσιτός. Δεν έμοιαζε με τους ανθρώπους της εξουσίας κάθε εποχής, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους διακατέχονται από υπεροψία και ψυχική ακαμψία. Ο εκατόνταρχος αν και ήταν άνθρωπος εξουσίας και δύναμης, έρχεται μπροστά στον Χριστό και τον παρακαλεί για τον δούλο του. « Κύριε, ο παις μου βέβληται εν τη οικία παραλυτικός, δεινώς βασανιζόμενος » (ΜΑΤΘ. 8, 6).

Ο εκατόνταρχος ήταν Ρωμαίος αξιωματικός του κατοχικού στρατού της Παλαιστίνης και εξουσίαζε τον στρατό της Καπερναούμ που σε κάθε κάλεσμά του ήταν έτοιμος να υπακούσει. Οι πάντες ήταν πρόθυμοι να υπακούσουν στις διαταγές του. Εκείνος όμως δεν υπολογίζει αυτή την μεγάλη δύναμη που είχε και έρχεται ταπεινά να παρακαλέσει τον Χριστό για τον άρρωστο δούλο του. Ο εκατόνταρχος δεν αναγνωρίζει μόνο το ύψος της μεγαλωσύνης του Χριστού, αλλά συναισθάνεται και τη δική του αμαρτωλότητα. Θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο να δεχθεί στο σπίτι του τον Χριστό. «Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης» (ΜΑΤΘ. 8, 8 ).

Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι φερόμαστε ανόητα. Όταν έχουμε δύναμη, υγεία, πλούτο και κοινωνική καταξίωση, νομίζουμε πως κάποιοι είμαστε. Απαιτούμε από τους άλλους ανθρώπους υποταγή. Κάποιοι μάλιστα φθάνουν και στο σημείο να αγνοούν τον Θεό και να στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο στη δική τους δύναμη. Τα προσόντα που τυχόν έχουμε είναι δώρα του Θεού. Εκείνος τα δίνει και εκείνος πάλι τα παίρνει. Τι είμαστε ; Άνθρωποι αδύναμοι και εφήμεροι. Οι σημερινοί άνθρωποι, ειδικά όταν έχουν πλούτο, δύναμη και εξουσία, διακατέχονται από εγωϊσμό. Δεν μοιάζουν καθόλου στον εκατόνταρχο της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής. Δεν υποτάσσονται στο θέλημα του Θεού.

Ο ευγενής Ρωμαίος εκατόνταρχος έδειξε γνήσια αγάπη προς τον δούλο του. Ο εκατόνταρχος, μοναδική εξαίρεση στον κανόνα συμπεριφοράς των κυρίων απέναντι στους δούλους, δεν τον ξεχωρίζει από τα παιδιά του. Η πράξη του, να παρακαλέσει τον Χριστό να θεραπεύσει τον δούλο του, είναι πραγματικά αξιοζήλευτη. Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να αισθανόμαστε κάθε συνάνθρωπο όπως ο εκατόνταρχος τον δούλο του ; Είμαστε διατεθειμένοι να πάσχουμε με τα δεινά του συνανθρώπου μας ή να αγωνιούμε με τις δικές του αγωνίες ; Αυτά φυσικά προϋποθέτουν αγάπη. Η αγάπη είναι η βασίλισσα των αρετών. Χωρίς την αγάπη δεν θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε τον Σωτήρα Χριστό. Ας ακούσουμε μια ιστορία αγάπης από το Γεροντικό.

« Επήγε μια φορά ο Όσιος Μακάριος να κάνη συντροφιά σ’ έναν άρρωστο Ερημίτη. Ρίχνοντας μια ματιά γύρω στο γυμνό κελλάκι του, είδε πως δεν υπήρχε πουθενά ούτε ίχνος φαγητού.

- Τι θα ήθελες να φας, Αδελφέ, ερώτησε ο Όσιος.

Ο άρρωστος εδίστασε ν’ απαντήση. Τι να ζητούσε τάχα, αφού δεν υπήρχε τίποτε σ’ εκείνη την ερημιά ; Τέλος, επειδή επέμενε να τον ερωτά ο Όσιος, είπε πως είχε επιθυμήσει λίγη αλευρόσουπα. Αλλά που να βρεθή αλεύρι ;

Ο Όσιος Μακάριος, για ν’ αναπαύση τον άρρωστο αδελφό του, κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια κάνοντας πενήντα μίλια με τα πόδια για να βρη αλεύρι » ( Γεροντικόν, Ηγουμένης Θεοδώρας Χαμπάκη, σελίδα 20 ).

Αγαπητοί μου φίλοι, ο εκατόνταρχος εκτός από ταπείνωση και αγάπη, είχε και πίστη αληθινή. Πίστευε πως μόνο με τον λόγο του Χριστού θα θεραπευόταν ο δούλος του. Εμείς άραγε οι σημερινοί Χριστιανοί, όταν ζητάμε κάτι από τον Κύριό μας, εξετάζουμε τον εαυτό μας αν έχει τις τρεις αυτές βασικές προϋποθέσεις, δηλαδή την ταπείνωση, την αγάπη και την πίστη ; Αυτές οι τρεις αρετές ανεβάζουν τον άνθρωπο στον Θεό και κατεβάζουν την Θεία Χάρη στον άνθρωπο. Αν θέλουμε μια επιτυχημένη συνάντηση με τον Θεό, ας διδαχθούμε τον τρόπο από τον εκατόνταρχο του σημερινού Ευαγγελίου. Στη ζωή μας θα έλθουν ώρες που θα χρειαστούμε τη βοήθεια του Θεού.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ »

Εσύ βάζεις τα προγράμματά σου μπροστά από τα προγράμματα του Θεού, γι’ αυτό βασανίζεσαι. Με την εμπιστοσύνη στον Θεό και με την ταπείνωση όλα τα προβλήματα λύνονται. Να κάνης αυτό που μπορείς εσύ και μετά να αφήνεσαι στην θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα. Η ελπίδα στον Θεό είναι τονισμένη πίστη, είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια για τον άνθρωπο.

Πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού με απόλυτη εμπιστοσύνη και να βλέπουμε την κάθε δοκιμασία σαν δώρο σταλμένο από την αγάπη του Θεού. Ο άνθρωπος που έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό χαίρεται τα πάντα. Είτε είναι άρρωστος, είτε μένει νηστικός, είτε τον αδικούν, είτε…, είτε…, πιστεύει ότι ο Θεός τα έχει επιτρέψει, ελπίζει στον Θεό και είναι πάντα ασφαλισμένος στο λιμάνι της ελπίδος του Θεού.

Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης.

Λόγοι Ε΄ - Πάθη και Αρετές, σελίδες 283-284.

« ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ »

Αγαπητοί μου φίλοι, πριν λίγες ημέρες παρακολούθησα την εκπομπή του κυρίου Κώστα Χαρδαβέλα «Αθέατος Κόσμος», που μίλησε με την δασκάλα του χωριού Μεγάλο Δέρειο, Χαρά Νικοπούλου.

Πραγματικά εμείς που βρισκόμαστε μακριά από την Θράκη, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον αγώνα των συνελλήνων της περιοχής αυτής.

Μια νέα «κυρά της Ρω», έκανε την εμφάνισή της στην ευαίσθητη περιοχή της Θράκης και μιλάμε για την αγωνίστρια δασκάλα, Χαρά Νικοπούλου.

Θέλω μέσα από το blog μου να της εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια και την συμπαράστασή μου στον αγώνα της. Ο Χριστός να την στηρίζει σε κάθε προσπάθειά της.

Θα τελειώσω με τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη «Κι’ αν είμαστε ολίγοι, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε, τρώνε από μας και μένει και μαγιά». (Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη, σελίδες 254 – 255).

Με αγάπη,

π. Βασίλειος.